حمید (اسم الله)

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

حميد از حمد (ستايش) و از اسماى حسناى الهى به معناى حامد بُود، ستاينده خود و ستاينده مؤمنان و به معنى محمود بود. ستوده، ستودن خود مر خود را و سُتودن مؤمنان او را، به معناى كسى كه ستايش براى او ثابت شده است.

و اطلاق آن به معناى فاعلى (حامد) و مفعولى (محمود) بر خداوند جايز است.

اين اسم و صفت الهى در آيات ذيل مطرح شده است:

شماره	نام سوره	آیات
1	سوره بقره(2)	آیه 267.
2	سوره نساء(4)	آیه 131.
3	سوره هود(11)	آیه 73.
4	سوره ابراهیم(14)	آیات 1 و 8.
5	سوره حج(22)	آیات 24 و 64.
6	سوره لقمان(31)	آیات 12 و 26.
7	سوره سبا(34)	آیه 6.
8	سوره فاطر(35)	آیه 15.
9	سوره فصلت(41)	آیه 42.
10	سوره شوری(42)	آیه 28.
11	سوره حدید(57)	آیه 24.
12	سوره ممتحنه(60)	آیه 6.
13	سوره تغابن(64)	آیه 6.
14	سوره بروج(85)	آیه 8.

منابع

فرهنگ قرآن، جلد 12، صفحه 187.