ماه آذار

ماه آذار یکی از ماه های رومی است که تقریبا معادل فروردین ماه است.

آذار به معناي بادها و توفانهاي بهاري و برق (آذرخش) مي باشد.

حافظ گوید:

ابر آذاري بر آمد باد نوروزي وزيد وجه مي مي‌خواهم و مطرب كه مي‌گويد رسيد (حافظ)

در کتاب طب الرضا نوشته امام علی بن موسی الرضا علیه السلام آمده است :

فصل بهار روح زمانها است و اول آن ماه (آزار) است و شماره روزهايش سى و يك روز است‌ . در اين ماه شب و روز پاكيزه است زمين نرم مى‌شود استيلاى بلغم از بين ميرود و خون بهيجان مى‌آيد، در اين ماه غذاهائى كه خورده مى‌شود بايد سبك و لطيف باشد، غالبا خوراك در اين ماه از گوشت و تخم مرغ نيم برشت نبايد عارى باشد و شربتى كه وصفش خواهد آمد بعد از تعديلش بوسيله آب نوشيده مى‌شود.

از خوردن سير و پياز و ترشى تا اندازه در اين ماه بايد پرهيز كرد.

نوشيدن مسهل و استعمال فصد و حجامت در اين ماه پسنديده است.

شیخ صدوق در کتاب علل الشرایع با سند خود از ابن عباس نقل می کند که وى گفت: روزى نبىّ اكرم صلّى اللَّه عليه و آله در مسجد قبا نشسته بودند و جمعى از صحابه به نزد آن حضرت شرف حضور داشتند حضرت فرمودند: اوّلين كسى كه بر شما وارد شود اهل بهشت است، اصحاب كه اين كلام را شنيدند برخى از آنها از جا برخاسته و بيرون رفتند و هر كدام سعيد داشتند زودتر از ديگرى به مسجد برگردد تا اوّلين نفر محسوب شده و بدين ترتيب مستوجب بهشت گردد، پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله از حركت ايشان آگاه گرديد، خطاب به جماعت باقيمانده كرده و فرمودند: به زودى جماعتى بر شما وارد مى‌شوند كه هر يك بر ديگرى پيشى مى‌گيرد، آن كه بشارت بمن دهد كه ماه آذار خارج شده اهل بهشت مى‌باشد، جماعتى كه بيرون رفته بودند بازگشتند و در ميان ايشان ابو ذر رحمة اللَّه عليه بود، رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند:

در چه ماهى از ماههاى رومى هستيم؟

ابو ذر عرض كرد: يا رسول اللَّه ماه آذار خارج شده است.

پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: من خود اين را مى‌دانستم منتهى خواستم اين جماعت بدانند كه تو مردى از اهل بهشت هستى و چگونه اين طور نباشد و حال آن كه بعد از من تو را به جرم محبّتت به اهل بيت من از حرم من طرد مى‌كنند و از آن پس تنها زندگى كرده و غريب و تنها خواهى مرد و جماعتى به واسطه تو سعادتمند خواهند شد، آنان كسانى هستند كه در تجهيز و تدفين تو سعى خواهند نمود، ايشان رفقاء من در بهشت جاويد خواهند بود، همان بهشتى كه حقّ تعالى وعده‌اش را به متّقين داده است.