ربّ
نسخهٔ تاریخ ۲۵ فوریهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۳۵ توسط بهرامی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} اين اسم و صفت خدا...' ایجاد کرد)
اين اسم و صفت خداوندى به معناى مالك و پروراندن است. پس از اسم جلاله «الله» بيشترين اسمى كه در قرآن مشاهده مى شود اسم «ربّ» است، به طورى كه بر اساس كتاب «المعجم المفهرس» بيش از نهصد و پنجاه بار اين نام تكرار شده است.
اين اسم، گاهى مضاف به ضمير است و گاهى مضاف به اسم ظاهر؛ مثل «ربّنا» و «ربّ العالمين» و گاهى اضافه به يكى ديگر از اسماى حسناى الهى؛ مثل «سلام قولاً من ربّ رحيم» و با مرورى به مضاف اليه «ربّ» درمى يابيم كه عالم هستى و تمامى جلوه هاى وجود، مربوب و مملوك اويند.[۱]
پانویس
- ↑ اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 1، ص 509 - 522.
منابع
فرهنگ قرآن، جلد 14، صفحه 360 .
