زیاد بن ابیه

منبع: نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام

هلاكت زياد بن ابيه: سال 53 هجري قمري/ 4 رمضان

زياد بن سميه كه پدرش به درستي معلوم نبود به زياد بن ابيه يعني زياد پسر پدرش معروف بود. پس از صلح امام حسن علیه‌السلام زياد بن ابيه به معاويه بن ابي‌سفيان نزديك شد و به خاطر خشونت و صلابتي كه در او بود، مورد توجه معاويه قرار گرفت و معاويه با به راه انداختن انجمني از بزرگان خلافت بني‌اميه و گواه گرفتن از افراد سرشناس و معروف عرب مبني بر اين كه زياد در فراش پدرش ابي‌سفيان ديده به جهان گشوده بود، وي را فرزند ابي‌سفيان و برادر خويش معرفي كرد و حكومت عراق كوفه و بصره و توابع آن را به وي سپرد و وي را مأمور آزار و شكنجه شيعيان اميرمؤمنان علي بن ابي‌طالب علیه‌السلام نمود.

زياد بن ابيه كه خود زماني از ياران و فرماندهان نظامي سپاه امام علی علیه‌السلام بود و ياران و هواداران آن حضرت را به خوبي مي‌شناخت، در صدد قتل و غارت آنان برآمد و تعداد بي‌شماري از شيعيان را بي‌جرم و گناهي به قتل آورد و هر روز زندگي را بر كام آنان تلخ‌تر مي‌كرد. سرانجام مبتلا به بيماري طاعون گرديد و دست وي بر اثر آن متورم شد و قصد بريدن آن را داشت كه با ديدن آتش و ابزار وسايل قطع، منصرف شد ولي بيماري چنان وي را فشار آورده بود كه تعداد 150 نفر از پزشكان ماهر، از مداواي آن عاجز مانده بودند. گفته شد كه در درون وي حرارتي از آن بيماري به وجود آمده بود كه با هيچ نوشيدني و تزريق كردني، كاهش پيدا نمي‌كرد و سرانجام وي را به هلاكت رسانيد.

هلاكت ذلت بار وي مصادف بود با سوم رمضان سال 53 قمري در عصر خلافت غاصبانه برادرخوانده‌اش معاويه بن ابي‌سفيان وي را در مكاني به نام "ثويه" در بيرون شهر كوفه به گور سپردند. علاوه بر اهالي عراق، مردم حجاز نيز از هلاكت وي شادمان شده و به شكرگذاري پراختند. چون وي قرار بود از سوي معاويه، حكومت حجاز را نيز به مجموعه سرزمين‌هاي تحت فرمانروايي خويش بيفزايد كه با قدرت لايزال الهي به اين آرزويش نرسيد.^[۱]