قاسطین

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۴۱ توسط Saeed zamani (بحث | مشارکت‌ها) (ایجاد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو


اين كلمه- به معناى ستمگران حق ستيز- لقب گروهى از دشمنان امام علی علیه السلام است كه سركرده آن، معاوية بن ابى سفيان بود. او سال‌ها پيش به حكومت شام رسيده و سخت بدين حكومت دل بسته بود و از آن رو كه امام على (ع) حكومت كسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام (ع) برخاست. معاويه خونخواهى عثمان را بهانه كرد و جنگى عليه امام على (ع) راه انداخت. اين جنگ، كه به «جنگ صفّين» مشهور است، در شوّال سال 36 ه. آغاز گشت و تا سال 37 ه. ادامه يافت. سرانجام نشانه‌هاى شكست كامل در لشكر معاويه هويدا گشت؛ امّا عمرو بن عاص نيرنگى زد و لشكر را از شكست رهانيد. او قرآن‌ها را بر نيزه كرد و گفت كه خدا و قرآن بايد ميان دو لشكر داورى كنند. عده‌اى از لشكريان امام (ع) نيز فريب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند. امام على (ع) بدانان فرمود كه اين نيرنگ است و سپاه شام پيرو قرآن نيست؛ امّا لشكريان و از جمله اشعث بن قيس كندى، نپذيرفتند و امام (ع) را مجبور كردند كه از نبرد بازايستد و تن به «حكميت» دهد. بدين سان، جنگ صفّين- كه كشتگان فراوانى بر جاى نهاد- بدون نتيجه پايان يافت.

منبع

جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ص 96