عين ابى نيزر

عین ابى نیزر

«ابونیزر» پسر «نجاشى» پادشاه حبشه بود. وى در خردسالى به اسلام گرایش پیدا كرد و حضور پیامبر خدا صلى الله علیه و آله رسید و تا هنگام رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله در خانه آن حضرت بود و سپس به خانه حضرت فاطمه علیهاالسلام آمد و با فرزندان آن بزرگوار بسر برد.

ابونیزر گوید: روزى من در «عین ابى نیزر» و «بغیبغه» مشغول حفارى بودم، على بن ابى‌طالب علیه‌السلام آمد و از من پرسید: غذایى دارى؟ عرض كردم: غذایى است كه آن را شایسته امیرمؤمنان علیه‌السلام نمى دانم.

حضرت فرمود: بیاور. آن را خدمت ایشان بردم، آن حضرت پس از صرف غذا، بیل را بدست گرفت و داخل چاه رفت و بیل مى زد ولى به آب نمى رسید، از آنجا خارج شد. عرق هاى پیشانى را پاك كرد.

دوباره به آنجا بازگشت و مشغول به بیل زدن و حفارى شد. یكباره آب به حجم گردن شترى از چشمه جوشید. على علیه‌السلام به سرعت بیرون آمد و فرمود: خدا را گواه مى گیرم كه این چشمه صدقه است.

سپس درخواست قلم و كاغذ كرد، من به سرعت آن را حاضر كردم و حضرت نوشت: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم، هذا ما تصدّق به عبداللّه علیّ أمیرالمؤمنین، تصدّق بالضّیعتین المعروفتین، بعین أبی نیزر و البغیبغة على فقراء أهل المدینة و ابن السّبیل لیقی اللّه بهما وجهه حرّ النّار یوم القیامة لاتباعا و لاتوهبا حتّى یرثهما اللّه و هو خیر الوارثین...»

«به نام خداى رحمان و رحیم، این وقفنامه بنده خدا، امیرمؤمنان على، در مورد دو چشمه ابى‌نیزر و بغیبغه است براى مستمندان مدینه و مسافران درمانده تا بدین وسیله خود را از حرارت آتش جهنم در روز رستاخیز مصون دارد. این دو چشمه را نه كسى مى تواند بفروشد و نه هبه كند تا این كه خداوند آن را به ارث برد و خدا بهترین وارثان است».

شاید دلیل نامگذارى این چشمه به «ابى‌نیزر» به خاطر قدردانى از تلاش مقدماتى او در حفر این چاه بوده است.

پانویس

منابع

محمد محمدحسن شرّاب ، ترجمه حمیدرضا شیخی؛ فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى.(مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى بر این کتاب است)