ابوعلی مروزی
نسخهٔ تاریخ ۳ اوت ۲۰۲۳، ساعت ۰۷:۳۱ توسط مهدی موسوی (بحث | مشارکت‌ها)
«ابوعلی بن حسین مَرْوَزی» (متوفای بعد از ۶۳۰ ق)، از شاعران پارسی‌گوی ایرانی در قرن هفتم قمری است.
از نسبت «مَروَزی» چنین برمی‌آید که ابوعلی اهل مرو بوده است. یگانه منبعی که از زندگی او سخن گفته، تذکرۀ «لباب الالباب» محمد عوفی است. از اشارۀ عوفی به مصاحبت خود با ابوعلی در نیشابور، چنین برمی‌آید که وی مدتی نیز در این شهر می‌زیسته است.
از آثار ابوعلی مروزی دو قصیده یکی مشتمل بر ۲۸ بیت در مدح سلطان محمد خوارزمشاه (حک: ۵۹۶-۶۱۷ ق) و دیگری شامل ۲۰ بیت در وصف بهار و مدح یکی از بزرگان در دست است که توانایی شاعر را در آوردن وصفهای زیبا و تشبیهات بدیع نشان می‌دهد.
از این شاعر چند رباعی عاشقانه نیز باقی مانده است. از گفتۀ عوفی که گوید: «سید را اشعار آبدار بسیار است»، چنین برمی‌آید که آثار منظوم او بیش از اینها بوده است.
منابع
