یاد امام حسین هنگام نوشیدن آب
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب است که برای اینجا مناسب بوده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
شهادت تشنه كامانه امام حسين علیه السلام، چنان داغ و غم سنگينى بر دلها نهاده است كه مى‌سزد با ديدن هر نهر و چشمه و با نوشيدن هر آب و شربت گوارا، از لب هاى عطشان آن حضرت ياد شود، چرا كه آب يادآور آن عاشوراى عطش ريز و آن كامهاى تشنه عاشورائيان شهيد است.
امام صادق علیه السلام فرمود: «من هرگز آب سرد ننوشيدم مگر آن كه حسين بن على را به ياد مى‌آوردم» و نيز فرمود: «ما من عبد شرب الماء فذكر الحسين ولعن قاتله الا كتب له ماة الف حسنة و حط عنه ماة الف سيئة»[۱] هر كه آب بنوشد و حسين علیه السلام را ياد كند و قاتل او را لعن نمايد، براى او هزار حسنه نوشته مى‌شود و هزار گناه از او محو مى‌گردد.
از اين رو شيعه، هنگام نوشيدن آب بر حسين بن على سلام مى‌دهد و مى‌گويد: سلام بر لب تشنه‌ات، يا حسين سلام الله على الحسين و اصحابه. نيز در سقاخانه‌ها و منبع هاى آب خنك، در تابستان و در ايام محرم، مى‌نويسند: «آبى بنوش و لعنت حق بر يزيد كن» يا «بنوش به ياد لب هاى تشنه حسين».
از زبان خود سیدالشهدا هم نقل شده كه فرمود: شيعتى ما ان شربتم عذب ماء فاذكرونى او سمعتم بغريب او شهيد فاندبونى.[۲]
امام سجاد علیه السلام نيز سالهاى سال، از شهادت پدر با لب تشنه ياد مى‌كرد و مى‌گريست و هرگاه هنگام افطار غذا مى‌آوردند يا نگاهش به آب مى‌افتاد، مى‌گريست و مى‌فرمود: «قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا»[۳] و نيز هر گاه قصابى را مى‌ديد كه مى‌خواهد گوسفندى سر ببرد، مى‌گفت: آبش بدهيد، پدرم را با لب تشنه سر بريدند. اين ياد كرد پيوسته از شهادت مظلومانه حسين علیه السلام با لب تشنه، احياى خاطره آن روز پرحادثه است.
پانویس
- پرش به بالا ↑ امالى صدوق، ص 122.
- پرش به بالا ↑ الخصائص الحسينيه، شوشترى، ص 99.
- پرش به بالا ↑ لهوف، ص 209.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
