میرزا حسین خلیلی تهرانی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
حاج ميرزا حسين فرزند حاج ميرزا خليل یکی از بزرگان علما و مراجع شيعه در قرن چهاردهم هجری است. اين شيخ العلما از شاگردان صاحب جواهر، شيخ العراقين و حجة الاسلام گلپايگانی بود. هر چند مراتب علمی و درجات عاليه اجتهادش از کرسی درس شيخ اجل انصاری عايد او شد و خود چندين سال مانند آخوند خراسانی در جمله مراجع و اساتيد فقها بود.
محدث قمی که محضر او را در عتبات درک نموده، در مورد صاحب ترجمه چنين می نويسد: کان افقه علماء عصره و اعد لهم، في فهم کلمات الفقها لم یر مثله في اعتدال السليقه... و کان صبورا علی الطاعات و عمر عمرا طويلا... تهرانی از شيوخ جليل القدر زمان خويش بود. وی افقه فقهای عصر خود به حساب آمد،در حسن ضبط و فهم قول فقها به مانند او کمتر ديده شد. تهرانی در بيان مسائل فقهی روشی معتدل داشت. در کارها هميشه جانب عدالت را پيش می گرفت. او دانشمندی پر کار و با حوصله و صبور بود. در پرهيزکاری، کثرت بندگی و صبر بر طاعات مشهور بود و به لطف حق از عمری طولانی برخوردار گشت. ميرزا حسين تهرانی معاصر با ميرزای بزرگ بود. او در رأس حوزه نجف از اساتيد علما بود و در شهر نجف چند باب مدرسه بنا نمود. تهرانی با وجود اشتغال زياد و کبر سن از مراسم دعا در مسجد کوفه و سهله غفلت ننمود. ارادتی کامل و خلوصی وافر به اوليای خدا مخصوصا حضرت صاحب الامر عليه السلام داشت و هميشه در جمله منتظرين بود. سرانجام اين عالم ربانی و آيت سبحانی در شب جمعه (در مسجد سهله) در حال ارتباط با معبود جان سپرد و به سوی معبود خويش شتافت. مدفن او جنب مدرسه خود اوست. روان همگان شاد.
منبع
سايت شعائر
