ممتازالعلماء
سید محمد تقی فرزند علامه سید حسین فرزند سید دلدار معروف به ممتاز العلماء یکی از علما و مشاهیر بزرگ شیعه در کشور هندوستان بود. ممتاز العلما در علوم عقلی و نقلی مهارت داشت. او فقیهی زاهد و حکیمی بارع بود. ابتدا در نزد والد معظم خویش (که ذکرش به شماره ۱۵۳ آمد) و اعمام و بنی اعمام سطوح فقهی و مقدمات علوم را به پایان برد و سپس چند سالی در نجف اشرف از اساتید متعدد به خصوص صاحب جواهر برخوردار گشت و از آن جناب به اخذ اجازه اجتهاد نائل آمد و خود در عراق و هندوستان در عداد مدرسین بزرگ و مروجین به شمار آمد.
ممتاز العلما بیشتر سنوات عمرش در هندوستان (لکهنو) سپری شد. او علاقه مفرطی به جمع آوری کتابهای مختلف علمی و دینی داشت و با همکاری علما و خویشان دانش دوست خود کتابخانه معظمی در کشور پهناور هند تأسیس نمود و کتابهای بی شماری بدان گرد کرد و خود نیز آثار مهمی به رشته تحریر برد که از آن جمله است:
ارشاد المبتدین، ارشاد المؤمنین، حدیقة الواعظین، غوث اللائذین، منتخب الآثار، منهج الطاعات، ینابیع الانوار، هدایت الآثار، نخبه و غیره... .
این سید عالی مقام پس از عمری خدمات گوناگون به شیعیان و مسلمانان هندوستان سرانجام در اواسط ماه رمضان ۱۲۸۹ وفات نمود و فرزندش سید محمد ابراهیم معروف به شمس العلماء به جنازۀ پدر نماز خواند و با احترام در حسینیه معروف لکهنو جنب علما مدفون گشت.
مرحوم مدرس تبریزی در ریحانة الادب می نویسد: سید محمد ابراهیم فرزند سید محمد تقی معروف به سید العلما یکی از اعلام معروف و مشاهیر سادات هندوستان در اواخر قرن سیزدهم هجری بوده که وی نیز مانند پدرش در علوم نقلی و عقلی مهارت کافی به دست آورد و آثاری مانند: بضاعة مزجاة، نور الابصار، درّ و یاقوت، لمعه ناصریه و کتاب امل و آرزو را در علم کلام و فقه و تفسیر از خویش به یادگار گذاشت. معظم له در اوایل قرن چهاردهم وفات نمود.
منابع
- سایت شعائر
