ملا زین العابدین گلپایگانی
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
مرحوم ملا زين العابدين گلپايگانی معروف به حجة الاسلام یکی از اعلام بزرگ شيعه در قرن سيزدهم هجری بود. حجة الاسلام دانشمندی است کامل، حجتی باهر، آيتی خاشع، با خلوصی وافر و ارادتی صادق در سال 1218 هجری به جهان ديده گشود و پس از تحصيلات مقدماتی در حضور استاد فقه و اصول به دار العلم اصفهان شتافت و مدتها از محضر شيخ محمد تقی صاحب حاشيه بهره برد. آنگاه عازم نجف اشرف گرديد و سالها در عتبات از محضر شريف العلما، صاحب فصول، شيخ حسن کاشف الغطاء و صاحب جواهر دانشها آموخت و سپس خود به تحقيقات علمی پرداخت و ضمن تدريس و مباحثات با اعلام مختلف تصنيفاتی گرانبها نيز از خويش به جا گذاشت.
صاحب القاب در ترجمه استاد خود چنين می نويسد: جرفادقانی دريای مواج علوم مختلف بود. او در بين دانشمندان و فقهای عصر آن زمان به طور یقين اعلم آنان به حساب می آمد و از پرهيزکارترين و زاهدترين رجال عصر خويش بود. پس از فوت شيخ انصاری شاگردانش از قبيل ميرزای بزرگ و سيد حسين ترک نامه ای از نجف اشرف به جرفادقان (گلپايگان) ارسال داشتند و از حضورش استدعا نمودند که جهت تربيت فضلا و سرپرستی حوزه و زعامت شيعيان به عتبات عاليات مراجعت فرمايد ولی او نپذيرفت... .
صاحب مآثر می نويسد: حجة الاسلام گلپايگانی مرجع جميع اهل فضل بود. در جنب فقاهت و علو درجه و اجتهاد او، کليه افاضل اين دوران و مجتهدين ديار ايران خود را خرد می شمردند. بعضی از علما او را در دوازده فن صاحب رأی و مقام اجتهاد می دانند و گروهی در حق آن بزرگوار به مکاشفه و خوارق عادات معتقدند. فی الواقع دائرۀ تحرير در اين رساله از اداء تکليف ترجمه اين فقيه اعظم بسيار تنگ است. عباراتی نداريم که حق مقام اين گونه بزرگان را با آن بپردازيم و هم از شرط اختصار تخلف نورزيم... .
صاحب فوايد به نقل از محدث کاظمينی می نويسد: مرحوم حاج ميرزا حسين حاج ميرزا خليل که خود آيتی است بزرگ به هنگام زيارت مشهد مقدس از طريق گلپايگان به جهت ملاقات معظم له وارد اين شهر شد و پس از ديدار از او درخواست اجازه نمود و حجة الاسلام با ذکر مشايخ اجازه خويش، اجازه مبسوطی به او داد.
از آثار اوست: کتاب انوار قدسيه، روح الايمان، شرح دره، شرح اسماء قدسيه، صلوة مسافر و صلوة جمعه.
معظم له سالها در زادگاه خويش شهرستان گلپايگان به ترويج مذهب و بيان احکام شريعت اشتغال داشت و در عصر خود پناه و ملجاء مردم اين سامان بود. مسجد معظمی که هم اکنون برپاست در جنب منزل خويش بنا نهاد و حجراتی برای دانشجويان دينی ترتيب داد. و سرانجام در سال 1289 هجری ديده از جهان فرو بست و به کنار مسجد خويش مدفون گشت. قبر شريفش زيارتگاه است و فقيران نائب الزياره دوستاران.
منبع
سایت شعائر
