شیخ محمدطه نجف

آیت‌الله محمد طه نجفى، عالم دينى، فقيه شيعى، اصولى، رجالى، مجتهد، مدرس، زاهد، عابد و شاعر، در سال 1241ق، در نجف اشرف ديده به جهان گشود و در همان‌جا نشو و نما يافت. مقدمات را از شيخ عبدالرضا طفيلى و دايى‌اش، شيخ جواد، فراگرفت.

وى، در محضر شيخ محسن خنفر، شيخ مرتضى انصارى، سيد حسين كوه‌كمرى و سيد حسين بحر العلوم تلمذ نمود و از شيخ ابوالحسن على بن خليل رازى اجازه روايت گرفت.

شاگردان

1. سيد محمد سعيد حبوبى؛
2. علامه سيد محسن امين؛
3. شيخ على جواهرى؛
4. شيخ حسن، فرزند شيخ محمدحسن صاحب جواهر؛
5. سيد مهدى حكيم؛
6. سيد محمد كاشى حائرى؛
7. سيد عدنان بحرانى؛

و...

وى، پس از درگذشت ميرزاى شيرازى، عهده‌دار مرجعيت شیعیان شد. او به خوبى شعر مى‌سرود و قصايدى در مدح پيامبر(ص) و اميرالمؤمنين(ع) از وى باقى مانده است.

ايشان، در اواخر عمر، بينايى‌اش را از دست داد. در سال 1323ق، در نجف اشرف، درگذشت و در حجره‌اى در نزديكى صحن مطهر، به خاک سپرده شد.

آثار

1. الانصاف فى تحقيق مسائل الخلاف؛
2. حاشيه بر الجواهر در فقه؛
3. اتقان المقال فى احوال الرجال(در شرح حال رجال حديث كه در ابتدا، نام آن، «احياء الموات فى اسماء الرواة» بود)؛
4. الفوائد السنية(حاشيه بر فرائد الاصول شيخ انصارى)؛
5. غناء المخلصين؛
6. حاشيه بر المعالم؛
7. شرح منظومه بحر العلوم؛
8. كشف الحجاب فى استصحاب الكرّ و مطلق الاستصحاب؛
9. كشف الاستار عن حكم الخارج عن دار الاقامة فى الاسفار.

منبع

ویکی نور