سوره ملك
سوره 67 / الملك
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ / به نام خداوند رحمتگر مهربان
تَبَارَكَ الَّذِي بِيَدِهِ الْمُلْكُ وَ هُوَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿1﴾ / بزرگوار (و خجسته) است، آن كه فرمانروايى به دست اوست و او بر هر چيزى تواناست.(1)
الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَالْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ ﴿2﴾ / همان كه مرگ و زندگى را پديد آورد، تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد و اوست ارجمند آمرزنده.(2)
الَّذِي خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا مَّا تَرَى فِي خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِن تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِن فُطُورٍ ﴿3﴾ / همان كه هفت آسمان را طبقه طبقه بيافريد در آفرينش آن (خداى) بخشايشگر هيچ گونه اختلاف (و تفاوتى) نمى بينى. باز بنگر آيا خلل (و نقصانى) مى بينى؟(3)
ثُمَّ ارْجِعِ الْبَصَرَ كَرَّتَيْنِ يَنقَلِبْ إِلَيْكَ الْبَصَرُ خَاسِأً وَ هُوَ حَسِيرٌ ﴿4﴾ / باز دوباره بنگر تا نگاهت زبون و درمانده به سويت بازگردد.(4)
وَلَقَدْ زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ وَ جَعَلْنَاهَا رُجُومًا لِّلشَّيَاطِينِ وَ أَعْتَدْنَا لَهُمْ عَذَابَ السَّعِيرِ ﴿5﴾ / و در حقيقت آسمان دنيا را با چراغ هايى زينت داديم و آن را مايه طرد شياطين (= قواى مزاحم) گردانيديم و براى آن ها عذاب آتش فروزان آماده كرده ايم.(5)
وَلِلَّذِينَ كَفَرُوا بِرَبِّهِمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿6﴾ / و كسانى كه به پروردگارشان انكار آوردند. عذاب آتش جهنم خواهند داشت و چه بد سرانجامى است.(6)
إِذَا أُلْقُوا فِيهَا سَمِعُوا لَهَا شَهِيقًا وَ هِيَ تَفُورُ ﴿7﴾ / چون در آن جا افكنده شوند. از آن خروشى مى شنوند در حالى كه مى جوشد.(7)
تَكَادُ تَمَيَّزُ مِنَ الْغَيْظِ كُلَّمَا أُلْقِيَ فِيهَا فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُهَا أَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ ﴿8﴾ / نزديك است كه از خشم شكافته شود. هر بار كه گروهى در آن افكنده شوند. نگاهبانان آن از ايشان پرسند: مگر شما را هشدار دهنده اى نيامد؟(8)
قَالُوا بَلَى قَدْ جَاءنَا نَذِيرٌ فَكَذَّبْنَا وَ قُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِن شَيْءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ كَبِيرٍ ﴿9﴾ / گويند: چرا هشدار دهنده اى به سوى ما آمد. و(لى) تكذيب كرديم و گفتيم: خدا چيزى فرو نفرستاده است. شما جز در گمراهى بزرگ نيستيد.(9)
وَ قَالُوا لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا كُنَّا فِي أَصْحَابِ السَّعِيرِ ﴿10﴾ / و گويند اگر شنيده (و پذيرفته) بوديم يا تعقل كرده بوديم. در (ميان) دوزخيان نبوديم.(10)
فَاعْتَرَفُوا بِذَنبِهِمْ فَسُحْقًا لِّأَصْحَابِ السَّعِيرِ ﴿11﴾ / پس به گناه خود اقرار مى كنند و مرگ باد بر اهل جهنم.(11)
إِنَّ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُم بِالْغَيْبِ لَهُم مَّغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ ﴿12﴾ / كسانى كه در نهان از پروردگارشان مى ترسند. آنان را آمرزش و پاداشى بزرگ خواهد بود.(12)
وَ أَسِرُّوا قَوْلَكُمْ أَوِ اجْهَرُوا بِهِ إِنَّهُ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُورِ ﴿13﴾ / و (اگر) سخن خود را پنهان داريد يا آشكارش نماييد. در حقيقت وى به راز دل ها آگاه است.(13)
أَلَا يَعْلَمُ مَنْ خَلَقَ وَ هُوَ اللَّطِيفُ الْخَبِيرُ ﴿14﴾ / آيا كسى كه آفريده است نمى داند با اين كه او خود باريك بين آگاه است.(14)
هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ ذَلُولًا فَامْشُوا فِي مَنَاكِبِهَا وَ كُلُوا مِن رِّزْقِهِ وَ إِلَيْهِ النُّشُورُ ﴿15﴾ / اوست كسى كه زمين را براى شما رام گردانيد. پس در فراخناى آن رهسپار شويد و از روزى (خدا) بخوريد و رستاخيز به سوى اوست.(15)
أَأَمِنتُم مَّن فِي السَّمَاء أَن يَخْسِفَ بِكُمُ الأَرْضَ فَإِذَا هِيَ تَمُورُ ﴿16﴾ / آيا از آن كس كه در آسمان است ايمن شده ايد. كه شما را در زمين فرو برد پس بناگاه (زمين) به تپيدن افتد.(16)
أَمْ أَمِنتُم مَّن فِي السَّمَاء أَن يُرْسِلَ عَلَيْكُمْ حَاصِبًا فَسَتَعْلَمُونَ كَيْفَ نَذِيرِ ﴿17﴾ / يا از آن كس كه در آسمان است، ايمن شده ايد كه بر (سر) شما تندبادى از سنگريزه فرو فرستد. پس بزودى خواهيد دانست كه بيم دادن من چگونه است؟(17)
وَلَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَكَيْفَ كَانَ نَكِيرِ ﴿18﴾ / و پيش از آنان (نيز) كسانى به تكذيب پرداختند. پس عذاب من چگونه بود؟(18)
أَوَ لَمْ يَرَوْا إِلَى الطَّيْرِ فَوْقَهُمْ صَافَّاتٍ وَ يَقْبِضْنَ مَا يُمْسِكُهُنَّ إِلَّا الرَّحْمَنُ إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ بَصِيرٌ ﴿19﴾ / آيا در بالاى سرشان به پرندگان ننگريسته اند. (كه گاه) بال مى گسترند و (گاه) بال مى آنند. جز خداى رحمان (كسى) آن ها را نگاه نمى دارد او به هر چيزى بيناست.(19)
أَمَّنْ هَذَا الَّذِي هُوَ جُندٌ لَّكُمْ يَنصُرُكُم مِّن دُونِ الرَّحْمَنِ إِنِ الْكَافِرُونَ إِلَّا فِي غُرُورٍ ﴿20﴾ / يا آن كسى كه خود براى شما (چون) سپاهى است كه ياريتان مى كند. جز خداى رحمان كيست؟ كافران جز گرفتار فريب نيستند.(20)
أَمَّنْ هَذَا الَّذِي يَرْزُقُكُمْ إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَل لَّجُّوا فِي عُتُوٍّ وَ نُفُورٍ ﴿21﴾ / يا كيست آن كه به شما روزى دهد. اگر (خدا) روزى خود را (از شما) بازدارد. (نه) بلكه در سركشى و نفرت پافشارى كردند.(21)
أَفَمَن يَمْشِي مُكِبًّا عَلَى وَجْهِهِ أَهْدَى أَمَّن يَمْشِي سَوِيًّا عَلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿22﴾ / پس آيا آن كس كه نگونسار راه مى پيمايد، هدايت يافته تر است يا آن كس كه ايستاده بر راه راست مى رود.(22)
قُلْ هُوَ الَّذِي أَنشَأَكُمْ وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَالْأَبْصَارَ وَالْأَفْئِدَةَ قَلِيلًا مَّا تَشْكُرُونَ ﴿23﴾ / بگو: اوست آن كس كه شما را پديد آورده و براى شما گوش و ديدگان و دل ها آفريده است. چه كم سپاسگزاريد.(23)
قُلْ هُوَ الَّذِي ذَرَأَكُمْ فِي الْأَرْضِ وَ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿24﴾ / بگو: اوست كه شما را در زمين پراكنده كرده و به نزد او(ست كه) گردآورده خواهيد شد.(24)
وَ يَقُولُونَ مَتَى هَذَا الْوَعْدُ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿25﴾ / و مى گويند: اگر راست مى گوييد. اين وعده كى خواهد بود؟(25)
قُلْ إِنَّمَا الْعِلْمُ عِندَاللَّهِ وَ إِنَّمَا أَنَا نَذِيرٌ مُّبِينٌ ﴿26﴾ / بگو: علم (آن) فقط پيش خداست و من صرفا هشدار دهنده اى آشكارم.(26)
فَلَمَّا رَأَوْهُ زُلْفَةً سِيئَتْ وُجُوهُ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ قِيلَ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تَدَّعُونَ ﴿27﴾ / و آن گاه كه آن (لحظه موعود) را نزديك ببينند. چهره هاى كسانى كه كافر شده اند در هم رود و گفته شود. اين است همان چيزى كه آن را فرامى خوانديد.(27)
قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَهْلَكَنِيَ اللَّهُ وَ مَن مَّعِيَ أَوْ رَحِمَنَا فَمَن يُجِيرُ الْكَافِرِينَ مِنْ عَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿28﴾ / بگو: به من خبر دهيد. اگر خدا مرا و هر كه را با من است هلاك كند يا ما را مورد رحمت قرار دهد. چه كسى كافران را از عذابى پر درد پناه خواهد داد.(28)
قُلْ هُوَ الرَّحْمَنُ آمَنَّا بِهِ وَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْنَا فَسَتَعْلَمُونَ مَنْ هُوَ فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ ﴿29﴾ / بگو: اوست خداى بخشايشگر به او ايمان آورديم و بر او توكل كرديم و بزودى خواهيد دانست چه كسى است كه خود در گمراهى آشكارى است.(29)
قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَن يَأْتِيكُم بِمَاء مَّعِينٍ ﴿30﴾ / بگو: به من خبر دهيد، اگر آب (آشاميدنى) شما (به زمين) فرو رود. چه كسى آب روان برايتان خواهد آورد؟(30)
