آیه خُلع

در بخشى از آیه 229 سوره بقره/2 به جواز طلاق خُلع در موردى خاص پرداخته؛ از این رو به آن «آیه خلع» گفته‌اند. جواز طلاق خلع در جایى است كه زن، هیچ‌گونه تمایلى به ادامه زندگى زناشویى نداشته باشد و زن و شوهر بیم داشته باشند كه نتوانند حدود الهى را رعایت كنند؛ در این صورت مانعى ندارد كه مقدارى مال به صورت عوض به شوهر داده شود تا زن را طلاق گوید:

وَلاَ يَحِلُّ لَكُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئًا إِلاَّ أَن يَخَافَا أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا فِيمَا افْتَدَتْ بِهِ

[2–229] (مشاهده آیه در سوره)

به نقلى، این آیه در شأن زن و شوهرى نازل شد كه زن از شوهرش متنفر بود و با وجود این، شوهر به او علاقه شدیدى داشت. زن به پیغمبر صلى الله علیه و آله عرضه داشت اگر مرا از او جدا نكنى، بیم دارم از من كارى سرزند كه موجب نابودى‌ام شود و شوهر عرضه داشت باغستانى خرما مهر او كرده‌ام. پیغمبر به زن فرمود: باغ را به او برگردان تا طلاقت دهد و زن چنین كرد و این آیه نازل شد. بیشتر مفسران برآنند كه این آیه، با آیه «و‌إِن أَردتُم استِبدالَ زَوج مَكانَ زَوج» (سوره نساء/ 4،20) نسخ نشده ‌است.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 381