آیه اخراج

آیه اخراج

آیه 240 سوره بقره/ 2 را «آیه اخراج» یا امتاع گفته اند. این آیه، رسمى را كه در جاهلیت بود یعنى زنان پس از مرگ شوهران خود یك سال ازدواج نمى كردند و در خانه مى نشستند و به مردان سفارش مى كند كه براى همسران خود مالى را وصیت كنند كه بعد از مرگشان به ایشان بدهند؛ مالى كه براى مخارج یك ساله آن ها كافى باشد و زنان در این مدت از خانه هاى خود اخراج نشوند و اگر در این مدت از خانه خارج شدند، ورثه شوهر تقصیرى در ندادن آن مال ندارند.

والّذينَ یُتوَفَّونَ مِنكُم و يذَرونَ أَزوجًا وَصيةً لِأَزوجِهِم مَتعًا إِلَى الحَولِ غَيرَ إِخراجٍ فَإِن خَرجنَ فَلا جُناحَ عَليكُم فِى ما فَعلنَ فِى أَنفُسهِنَّ مِن مَعروفٍ واللّهُ عَزيزٌ حَكيمٌ

[2–240] (مشاهده آیه در سوره)

بر اساس روایتى از امام صادق علیه السلام حكم در آغاز این بود كه وقتى مردى از دنیا مى رفت باید مخارج زنش را تا یك سال از اصل مال شوهر مى پرداختند و پس از یك سال او را بدون ارث از خانه بیرون مى كردند؛ ولى بعد این حكم با آیه ارث كه سهم زن را در صورت نبود فرزند، یك چهارم و در صورت وجود فرزند، یك هشتم تعیین كرد نسخ شد؛ همچنین به نقلى از حضرت صادق علیه‌السلام این آیه با آیه 234 بقره/ 2 كه عده وفات را چهارماه و ده روز مى داند، نسخ شده است.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 366-367