آیه 158 بقره
نسخهٔ تاریخ ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۳:۲۶ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} '''منبع:''' نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سا...' ایجاد کرد)
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه ، ص 46
نویسنده: محمدباقر محقق
شأن نزول آيه 158 سوره بقره
«إِنَّ الصَّفا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعائِرِاللَّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ».[۱]
«شیخ طوسی» از امامين باقر و صادق عليهماالسلام و نيز از شعبى و بسيارى از اهل علم روايت كنند كه مسلمين مى پنداشتند كه صفا و مروة جايگاه دو بت بنام اساف و نائله بوده است و چون در زمان جاهليت مورد طواف قرار مي‌گرفته، مسلمين كراهت داشتند كه صفا و مروة را طواف بنمايند و اين آيه نازل گرديد و خداوند طواف مزبور را اطاعت ناميد![۲][۳]
پانویس
- ↑ بقيه آيه، «فَلا جُناحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِما وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللَّهَ شاكِرٌ عَلِيمٌ؛ همانا سعى بين صفا و مروة از نشانه هاى (پرستش) خداوند است و هر كه حج خانه كعبه و يا عمره نمايد بر او باكى نيست كه سعى ميان آن دو را بجاى آورد و هر كه به راه نيك برود همانا خداوند سپاس پذيرنده و دانا است».
- ↑ صاحب تفسير برهان از محمد بن يعقوب كلينى او از على بن ابراهيم و بعد از چهار واسطه از معاوية بن عمار او از امام جعفرصادق عليه‌السلام موضوع سعى بين صفا و مروه را جزء شعائر دين قرار دادن روايت نموده است و صاحب روض الجنان از ابن عباس چنين نقل نمايد: كه اهل كتاب بنا به عقيده خود چنين معتقد بودند كه دو بت ساخته شده از سنگ كه در ميان صفا و مروه قبلاً گذاشته شده بوده، دو مرد و زنى بودند كه با يكديگر زنا نمودند و سپس در آن مكان به سنگ مبدل گرديدند و همين سنگ ها را مشركين معبود خود قرار داده و آن را مس مى كردند وقتى كه بت ها بدست پيامبر اسلام شكسته شد مسلمين سعى بين صفا و مروة را ترك كردند و مى گفتند اين عمل در جاهليت انجام مي‌شد سپس اين آيه نازل گرديد و سعى بين صفا و مروة از شعائر اسلام قرار داده شد.
- ↑ بخارى از عاصم بن سليمان نقل نمايد كه گفت: از انس درباره صفا و مروة سؤال كردم گفت: در زمان جاهليت طواف آن را مي‌دانستيم ولى وقتى كه اسلام آمد از طواف كردن منصرف شديم تا اين كه اين آيه نازل گرديد، حاكم نيز از ابن عباس نظير همين روايت را با اندك اختلاف ذكر نموده است.
