سربریدن و شكار حیوانات

در اين قسم، دو مبحث وجود دارد: يكى شكار حيوانات وحشى و ديگرى سر بريدن حيوانات اهلى و غيراهلى كه هر كدام را جداگانه معرفى مى نماييم:

الف) شكاركردن :

حيوان حلال‌گوشت وحشى مانند آهو، بزكوهى و كبك را اگر به وسيله سلاح يا سگ شكارى شكار كنند، در صورتى كه با شروط مقرر انجام شده باشد، پاك و حلال است و اگر يكى از شروط آن ناقص باشد حرام است، مگر اين كه حيوان را زنده بگيرند و سرش را ببرند. شكار ماهى عبارت است از: زنده‌گرفتن آن از آب و در صورتى كه «فلس» داشته باشد حلال است و شرط ديگرى در آن معتبر نيست.

ب) سربريدن :

اگر حيوان حلال‌گوشت - اعم از اهلى و وحشى - را با رعايت دستور و شروطى كه مقرر شده سر ببرند خوردن گوشت آن حلال است. دستور سربريدن حيوان آن است كه حلقوم (مجراى تنفس)، مرى (مجراى غذا) و دو رگ بزرگ را كه در دو طرف حلقوم است، از پايين برآمدگى زير گلو به طور كامل ببرند و اگر آن ها را بشكافند، كافى نيست. ذبح شتر نيز شكل خاصى دارد كه «نحر» ناميده مى شود.

شروط سربريدن حيوانات به شرح ذيل است:

• 1- ذبح‌كننده بايد مسلمان باشد؛

• 2- بايد سر حيوان را با جسم تيزى كه از آهن باشد ببرند؛

• 3- در موقع سربريدن، بايد جلوى بدن حيوان رو به قبله باشد؛

• 4- هنگام سربريدن، بايد نام خدا را ببرند؛ همين قدر كه به قصد ذبح بگويند: «بسم الله»، كافى است.

• 5- حيوان پس از بريدن چهاررگ معين، حركتى كند، اگر چه مثلاً چشم يا دم خود را حركت دهد يا پاى خود را به زمين بزند.

اگر حيوانى را طبق دستور شرع، «ذبح» يا «نحر» و يا «شكار» نمايند، آن حيوان «تذكيه» شده و حلال است و در اصطلاح فقهى، آن را «مُذَكّى » مى نامند و اگر تذكيه شرعى نشده باشد، «ميته» ناميده مى شود كه حرام و نجس است.