آیه محاربه
-
آيه 33 سوره مائده/5 كيفر محارب با خدا و رسول را بيان كرده؛ از همين رو آن را «آيه محاربه» گفته‌اند.[۱] بر اساس اين آيه، كسانى كه با خدا و پيامبرش مى‌جنگند و در زمين فساد مى‌كنند، متناسب با عملشان يا بايد كشته شوند يا به دار آويخته گردند يا دست و پايشان در خلاف جهت يكديگر بريده شود و يا از آن سرزمين تبعيد شوند:
«إِنَّما جَزؤُا الَّذينَ يُحارِبونَ اللّهَ و رسولَهُ و يَسعَونَ فِى‌الأَرضِ فَسادًا أَن يُقَتَّلوا أَو يُصلَّبوا أَو تُقطَّعَ أَيديهِم و أَرجُلُهُم مِن خِلف أَو يُنفَوا مِن‌الأَرض ذلكَ لَهُم خِزىٌ فِى‌الدُّنيا و لَهُم فِى‌الأَخِرة عَذابٌ عَظيمٌ».
در شأن نزول اين آيه آمده است كه گروهى از مشركان نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمده، اسلام را پذيرفتند؛ اما آب و هواى مدينه به آن‌ها نساخت و بيمار شدند؛ بدين جهت پيامبر براى بهبود آن‌ها فرمود: در خارج مدينه در نقطه‌اى خوش آب و هوا از صحرا كه شتران زكات را در آن‌جا به چرا مى‌بردند، بروند و ضمن استفاده از آب و هواى آن‌جا از شير تازه شتران نيز استفاده كنند.
آنان چنين كردند و بهبود يافتند؛ اما به جاى تشكر از پيامبر صلى الله عليه و آله از اسلام خارج شدند. دست و پاى چوپان‌هاى مسلمان را بريده، چشمانشان را كور كردند؛ سپس آن‌ها را كشتند و شتران زكات را به غارت بردند. پيامبر صلى الله عليه و آله دستور داد آن‌ها را دستگير كرده، همان كارى را كه با چوپان‌ها انجام دادند (براى مجازات) درباره آن‌ها انجام شود.[۲] بر اساس نقل ديگرى، اين آيه درباره «قطّاع الطريق» نازل شده است.[۳]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 400
