آیه ابتلاء
نسخهٔ تاریخ ۲۱ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۴۹ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 6 سوره نساء/ 4 آيه ابتلاء (آزمايش) نام گرفته است.<ref> كتاب البيع، ج 2، ص 9.</ref> ...' ایجاد کرد)
-
آيه 6 سوره نساء/ 4 آيه ابتلاء (آزمايش) نام گرفته است.[۱] بر اساس اين آيه، اولياى يتيمان هنگامى مى توانند دارايى يتيمان را در اختيارشان قرار دهند كه آنان را بيازمايند تا مشخص شود، مى توانند به گونه اى شايسته در اموالشان تصرف كنند و نيز بايد به حد بلوغ برسند و داراى رشد فكرى باشند:
«وابتَلُوا اليَتمى حَتّى إِذا بَلغُوا النّكاحَ فَإِن ءَانَستُم مِنهُم رُشدًا فَادفَعوا إِليهِم أَمولَهُم».
در شأن نزول اين آيه آمده است: ثابت بن رفاعه يتيمى بود كه در خانه عمويش زندگى مى كرد. عموى او از پيغمبر صلى الله عليه و آله پرسيد: مقدارى از مال ثابت نزد من است. مال او را چه هنگام به او بدهم كه اين آيه نازل شد.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد 1، ص 366
