گینه

جمهوری گینه با وسعت 25 هزار کیلومترمربع ،در غرب آفریقا در ساحل اقیانوس اطلس قرار دارد. این کشور به دلیل قرار گرفتن در منطقه استوایی،از آب و هوایی حارّه ای همراه با نزولات جوّی قابل توجه برخوردار است. مهم ترین شهر که مرکز حکومت آن هم هست، بندر آزاد کوناکری است که بر روی شبه جزیره ی کالوم احداث شده است. گینه پنج میلیون نفر سکنه دارد که از ویژگی های جمعیتی آن تنّوع نژادی است .

اسلام در گینه

اسلام در حدود پنج قرن قبل به دست اقوام فولانی به این کشور راه یافت . اقوام فولانیز تحت تأثیر طوارق و دیگر اقوام مسلمان به اسلام گرویدند. اگر چه آنان پیرو مذهب مالکی هستنداما به حضرت مهدی علیه السلام (به عنوان منجی انسان ها)اعتقاد دارند. استقرار حکومت اسلامی در گینه،مدیون تلاش های ابراهیم سمبی کو است که مرکزیت آن در تیمبو –شهری که امروزه مامو نامیده می شود- قرار دارد ،

نحستین مدرسه اسلامی

نخستین مدرسه اسلامی در سال 1821م به دست حاج سلیم درتوبا به وجود آمد. روند گسترش اسلام از سال های نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی شتاب بیشتر به خود گرفت ، اما با استیلای فرانسه بر گینه، نیروی استعماری قوای مسلمانان را در هم کوبید و تبلیغ اسلام در میان قبایل پول – که پیشقراولان نشر اسلام در غرب آفریقا بودند- ممنوع گشت. کشتارهای دسته جمعی و بزرگ مسلمانان ، صداها را در گلوها خفه ساخت.

اسلام مایه حرکت در گینه

در هر حال ورود اسلام به این منطقه ،موجب دگرگونی در فرهنگ و شیوه های زندگی مردم گردید. مساجد و مدارس متعددی در شهرها و روستاها ساخته شد و حرکتی گسترده برای انقلاب در افکار و سنن جامعه به وجود آورد . تنها در شهر کوناکری، 250مسجد کوچک و بزرگ فعال است و هر رهگذری در اوقات نماز مشاهده می کند که جمعیت ، حتی در پیاده روها مشغول اقامه ی نمازهستند. با وجود این ،به دلیل رقابت میان خاندان های حکومت گر مسلمان،فاصله ی زیاد تا مراکز عمده اسلامی ، آمیخته شدن اعتقادات با فرهنگ بومی، بی سوادی گسترده و فقر حاکم بر جامعه، آموزه های اسلام هنوز به طور عمیق در فرهنگ مردم نفوذ نکرده است. آمارهای رسمی، 95درصد جمعیت گینه را مسلمان می دانند. صادرات مهم گینه بوکسیت ،سنگ آهن،موز،چوب ،قهوه و عسل است.