فتّاح (اسم الله)

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

اين اسم و صفت الهى به صورت اسمى (فتّاح) و به صورت فعلى (فتح) به معناى گشودن و داورى در قيامت ميان مردم است.^[۱]

و به صورت اسمى يك بار در قرآن آمده است:

«قُل يَجمَعُ بَينَنا رَبُّنا ثُمَّ يَفتَحُ بَينَنا بِالحَقِّ وهُوَ الفَتّاحُ العَليم». (سوره سبا(34)/ 26)

پانویس

↑ الأسنى فى شرح اسماء اللّه الحسنى، قرطبى، ج 1، ص 105-106؛ اسما و صفات الهى فقط در قرآن، ج 2، ص 1033-1038.