اهانت
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
توهين و کوچک شمردن افراد و انسان‌هاى با ايمان از اعمال ناپسند رذايل اخلاقى است و ضد آن احترام و بزرگ داشت است.
اين صفت ناپسند مترتب بر عداوت و حسد است و يا ممکن است ناشى از حرص يا طمع و از دنانت قوه شهويه باشد و يا تنها از غضب و بدخويى و کبر سر چشمه گيرد هر چند کينه و حسدى در کار نباشد.
بى ترديد آزار توهين افراد مخصوصا انسان‌هاى با ايمان از اعمال صفت و کارهاى حرام است زيرا که انسان مومن در پيش گاه خداوند از ارزش و اعتبار بالايى برخوردار است به طورى بزرگ داشت و احترام او تکريم خدا و اولياى خدا است و اهانت و تحقير آنها نيز بى حرمتى و توهينى به پروردگار و موجب خشم خداوند است زيرا ايمان و تقوا يکى از ارزش‌هاى والاى دينى و معيار برترى‌هاى اخلاقى است از اين رو هيچ فردى اجازه ندارد ديگرى را به خاطر فقر و تنگ دستى کوچک شمرد و با ديده حقارت به او نگاه کند.
در روايتى امام صادق - عليه السلام - مى‌فرمايد:
" من حقر مومنا لقلة ماله حقره الله فلم يزل عند الله محقورا حتى يتوب ما صنع ".
کسى که به خاطر تهى دستى برادر دينى را کوچک شمرد خداوند او را کوچک مى‌شمارد و هميشه در نزد خدا خوار و زبون است تا آن که از کردارش توبه کند.
پيامبر اکرم صلى الله عليه وآله - مى‌فرمايد:
" من استذل مومنا او مومنة او حقره لفقره او قلة ذات يده شهره الله تعالى يوم القيامة ثم يفضحه ".
هر کس مرد يا زن با ايمانى را به سبب تهى دستى يا کم بضاعتى کوچک شمارد خداى تعالى در روز رستاخيز او را نمايان و سپس رسوايش مى‌کند.
و مى‌فرمايد:
" لا تحقرن احدا من المسلمين فان صغيرهم عند الله کبير " .
هيچ مسلمانى را خوار و حقير مشمار زيرا کوچک آنها هم نزد خداوند بزرگ است.
توهين برادران ايمانى از موارد آزردن است بدين جهت آن چه در نکوهش و مفاسد مردم آزارى ذکر شده درباره توهين هم صادق است.
منابع
اهانت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی بازیابی: 4 اسفند 92.
