کلیم کاشانی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

کلیم کاشانی، ابوطالب

قرن: 11

(وف 1073/1062/1061 ق)

شاعر، متخلص به كلیم. مشهور به طالباى كلیم و طالب. بعضى از تذكره‌نویسان او را خلاق المعانى ثانى خوانده‌اند. اصل وى از همدان بود، لذا برخى از تذكره‌ها به او كلیم همدانى گفته‌اند. اما چون بیشتر در كاشان اقامت داشت به كلیم كاشانى معروف شد. دانشهاى زمان را در كاشان و شیراز فراگرفت و در جوانى، در زمان جهانگیر پادشاه گوركانى (1037-1014 ق) به دكن هند رفت و تحت ملازمت شاهنواز خان خواجه سعدالدین عنایت‌اللَّه شیرازى، وكیل السلطنه‌ى ابراهیم عادلشاه ثانى بیجاپورى قرار گرفت و در مدح او شعر گفت.

وى در 1028 ق، بعد از فوت شاهنواز خان به وطن بازگشت و بعد از دو سال اقامت در وطن دوباره به هندوستان رفت و با میر جمله‌ى شهرستانى متخلص به روح‌الامین، معاشر شد و در مدح او نیز قصایدى غرا سرود. سپس نزد شاه جهان (1069-1037 ق) تقرب یافت و از جانب او به لقب ملك الشعرایى نایل آمد.

مدتى به همراه شاه جهان به كشمیر رفت و همچنان شاعر برگزیده‌ى شاه و ستایشگر او بود. كلیم با استادانى از قبیل صائب تبریزى، صیدى، محمدهاشم سنجر برادر میرزا معصوم، میرزا ابراهیم ادهم، ملا علیرضا تجلى، ملك قمى و چند تن دیگر معاصر و با بعضى معاشر بود.

مهارت كلیم در شعر بیشتر در غزلسرایى است. وى در ارسال المثل یا آوردن مصراع ها و بیت هایى كه حكم مثل داشته باشد بسیار توانا بود. او در كشمیر درگذشت و در كنار قبر محمدقلى سلیم به خاك سپرده شد. از آثارش: «دیوان» شعر در حدود بیست و چهار هزار بیت، شامل مثنویات: «ظفرنامه‌ى شاه جهانى» یا «شاه جهان نامه» یا «پادشاه نامه» یا «شهنشاه نامه» در فتوحات شاه جهان، «در تعریف كشمیر»، «در تعریف اسب و بیمارى او»، «تعریف اكبرآباد و باغ جهان‌آرا» و غزلیات و قصاید و غیره.