حمید (اسم الله)

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

حميد از حمد [ستايش] و از اسماى حسناى الهى، به معناى حامد بُود، ستاينده خود و ستاينده مؤمنان و به معنى محمود بود، ستوده، ستودن خود مر خود را و سُتودن مؤمنان او را، به معناى كسى كه ستايش براى او ثابت شده است و اطلاق آن به معناى فاعلى [حامد]و مفعولى [محمود] بر خداوند جايز است.

اين اسم و صفت الهى در آيات ذيل مطرح شده است: بقره (2) 267؛ نساء (4) 131 ؛ هود (11) 73 ؛ ابراهيم (14) 1 و 8؛ حج (22) 24 و 64 ؛ لقمان (31) 12 و 26 ؛ سبأ (34) 6 ؛ فاطر (35) 15 ؛ فصّلت (41) 42 ؛ شورى (42) 28 ؛ حديد (57) 24 ؛ ممتحنه (60) 6 ؛ تغابن (64) 6 ؛ بروج (85) 8

منابع

فرهنگ قرآن، جلد 12، صفحه 187 .