قتل صبر
قتل صبر آن است كه انسانى يا حيوانى را بسته نگهدارند و بكشند. در حديث است كه پيامبر صلی الله علیه و آله كسى را اين گونه نكشت و از اين گونه كشتن چهار پايان نهى شده است، يعنى اين كه جاندارى را زنده نگهدارند و آن قدر به او ضربه بزنند تا بميرد.[۱]
به شهدا و اسيرانى كه كشته مى‌شوند نيز «مصبور» گفته مى‌شود. در مورد حيواناتى كه زجركش مى‌شوند نيز به كار مى‌رود.[۲] از مظلوميت سیدالشهدا علیه السلام و قساوت كوفيان يكى هم آن بود كه حسين بن على علیه السلام را در حالى كه هنوز رمق در بدن داشت، مورد ضربه‌هاى شمشير و نيزه قرار دادند.
امام سجاد علیه السلام به عنوان افشاگرى از ستم يزيديان، در خطبه‌اى كه در كوفه در حال اسارت خواند و خود را به مردم فريب خورده و به خواب سياسى رفته معرفى كرد، از جمله فرمود: «انا ابن من قتل صبرا و كفى بذلك فخرا؛[۳] من پسر كسى هستم كه به «قتل صبر» كشته شد و همين افتخار مرا بس!».
در مورد مسلم بن عقیل نيز در تاريخ آمده است كه ابن زياد او را به «قتل صبر» كشت.[۴]
پانویس
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
