شیخ محمدحسین اصفهانی

شيخ محمد حسين فرزند شيخ محمد باقر فرزند صاحب حاشيه یکی از اعلام بزرگ اواخر قرن سيزدهم هجری بود. در سال 1266 در بيت علم متولد شد. مقدمات علوم را از حضور والد گراميش استفاده نمود و ساليان متمادی در حوزه عراق دروس مختلف آموخت. علم حکمت و کلام را نزد ميرزا باقر و فقيه راضی به پايان برد و سپس به حوزه درس آيت الله رشتی و آيت الله شيرازی وارد شد و خود در دروس عقلی و نقلی مهارت یافت. معظم له قسمتی از عمر شريفش در اصفهان گذشت و معاصر با اخوی خود آقا نجفی اصفهانی بود. محدث قمی در فوايد می نويسد: شيخ محمد حسين عالمی ربانی و فاضلی صمدانی و جامع جميع کمالات نفسانی بود. در زهد و بی توجهی به دنيا افضل سالکين عصر خويش بود. اين استاد بزرگ و مجتهد معظم له آنگاه که به او اتفاق کلمه شد منزوی گرديد و ترک رياست و زعامت نمود. پس از پدرش شيخ محمد باقر سابق الذکر مدتی تدريس فقه و اصول و درس اخلاق می نمود اما از تدريس درس اخلاق در عين شايستگی فوری صرف نظر نمود. او معتقد بود وقتی انسان بايد تدريس دروس اخلاق نمايد که خود به کمال فضائل اخلاقی و انسانيت رسيده باشد. وی با آنکه نفس اماره اش تحت اختيارش بود خود را شايسته تدريس درس اخلاق نمی ديد.

نوشته اند در اواخر عمر نافرجام خود مشغول نوشتن تفسيری جامع به کتاب خدا گرديد که ناگهان اجل او را مهلتش نداد و در سن 42 سالگی در سال 1308 وفات نمود. بعد از او فرزند برومندش عالم ربانی و مجتهد سبحانی آيت کبری مرحوم شيخ محد رضا اصفهانی (برادر و رفيق حاج شيخ عباس قمی) جانشين و وارث علوم پدر گرديد.

منابع

سایت شعائر