سوره توبه
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
منبع: ترجمه مجمع البيان في تفسير القرآن، ج11، ص: 4
نویسنده: فضل بن حسن طبرسی تمامى این سوره در مدينه نازل شده، و برخى گفته‌اند: جز دو آيه آن يعنى آيه: «لَقَدْجاءَكُمْ ...» تا آخر سوره در مدينه نازل شده است. سوره توبه در سال نهم هجرت نازل شد، و فتح مكه در سال هشتم بود، و حجة الوداع سال دهم. و مجاهد و قتاده گفته‌اند: آخرين سوره‌اى كه در مدينه بر رسول خدا(صلى اللَّه عليه و آله) نازل شد همين سوره مباركه بود.
عدد آيات :
عدد آيات اين سوره نزد كوفيان 129 آيه است و نزد ديگران 130 آيه.
اسامى مشهور:
اين سوره را ده نام است بدين شرح: 1- «برائة» و وجه تسميه بدين نام آن است كه سوره بدين لفظ شروع شده، و گذشته از آن درباره اظهار «برائت» و بيزارى از كفار نازل گشته است. 2- «توبة» و اين نام بدان جهت است كه ذكر توبة در آن بسيار شده مانند آيه: «وَ يَتُوبُ اللَّهُ عَلى مَنْ يَشاءُ»(آیه 15) و آيه: «فَإِنْ يَتُوبُوا يَكُ خَيْراً لَهُمْ»(آیه 74) و آيه: «ثُمَّ تابَ عَلَيْهِمْ لِيَتُوبُوا».(آیه 118) 3- «فاضحة» (رسوا كننده) سعيد بن جبير گويد: پيش ابن عباس نام سوره توبه را بر زبان جارى كردم گفت: اين سوره فاضحه است، زيرا هم چنان آيات (اين سوره) درباره آنان(یعنی منافقین) پشت سر هم نازل شد تا جايى كه ما ترسيديم نام هيچ يك از آنان را نيز باقى نگذارد، و خلاصه بدان جهت آن را بدين اسم ناميدند كه موجب رسوايى منافقين گشت.
فضيلت سوره:
1-ابىّ بن كعب از رسول خدا- صلى اللَّه عليه و آله- روايت كرده كه فرمود: هر كه سوره انفال و برائت را بخواند من شفيع او گردم ... تا بآخر حديث؛
واز امام صادق عليه السلام روايت شده كه فرمود:انفال و برائت يك سوره است. چنانچه از سعيد بن مسيب نيز روايت شده.
2- ثعلبى به سند خود از رسول خدا- صلى اللَّه عليه و آله- روايت كرده كه فرمود: قرآن آيه آيه و حرف حرف نازل شد جز سوره برائة و قل هو اللَّه احد كه آن دو با هفتاد صف از فرشتگان (يك جا) بر من نازل شد و هر كدام ميگفتند: اى محمد در مورد نسب خدا به نيكى سفارش كن.[۱]
و اما اينكه در آغاز اين سوره نه در قرائت و نه در كتابت بسم اللَّه ذكر نمى‌شود:
دانشمندان و مفسران در اين باره چند قول گفته‌اند:
اول- آنكه اين سوره چون دنبال سوره انفال است هر دو يك سوره بحساب آيند، زيرا سوره انفال در ذكر پيمانها است و اين سوره در رفع پيمانها است و اين قولى است كه ابىّ بن كعب گفته.
دوم- اينكه در اين سوره بسم اللَّه نازل نشده بخاطر آن است كه «بسم اللَّه» براى امان و مهر و رحمت است، ولى سوره برائت براى برداشتن امان و رفع آن است، از اينرو بسم اللَّه در آغاز اين سوره نازل نشد و اين وجه از امير المؤمنين عليه السلام نقل شده، و سفيان بن عيينه و ابو العباس مبرد نيز همين وجه را اختيار كرده‌اند.
سوم- وجهى است كه از ابن عباس روايت شده كه گويد: بعثمان بن عفان گفتم: چرا سوره برائت را كه از «مئين» [۲] است با سوره انفال كه از «مثانى» [۳] است هر دو را در «سبع طوال» [۴] قرار داديد، و ميان آنها «بسم اللَّه» ننوشتيد؟ عثمان در پاسخ گفت:شيوه رسول خدا- صلى اللَّه عليه و آله- چنان بود كه چون آيات قرآن بر او نازل مي شد يكى از نويسندگان (و كتّاب) وحى را مي خواند و بدو مي فرمود: اين آيات را در فلان سوره بگذار ... و سوره انفال از نخستين سوره‌هايى بود كه در مدينه نازل شد، و سوره برائة از آخرين سوره‌هايى بود كه در آن شهر نازل گشت، و چون داستان اين دو سوره شبيه به هم بود ما گمان كرديم كه سوره برائت دنباله سوره انفال است، و خود آن حضرت نيز تا روزى كه از دنيا رفت در اين باره چيزى نفرمود،از اين رو ما اين سوره را در ضمن «سبع طوال» قرار داديم، و ميان آن دو «بسم اللَّه» ننوشتيم. و اين دو سوره را «قرينتين» (قرين يكديگر) مي خواندند.
پا نویس
- ↑ ظاهرا جمله «كل يقول استوص ...» مربوط بسوره قل هو اللَّه است كه در آن از نسبت پروردگار متعال بحث شده، و در ذيل سوره قل هو اللَّه نيز بيايد كه يكى از اسامى آن سوره «نسبة الرب» است. و ممكن است مربوط بهر دو سوره باشد چون در مواردى از سوره برائة نيز ذكرى از توبه و آمرزش بميان آمده، و منظور از نسبت خدا ارتباط با او باشد ولى اين معنى بعيد است و بهتر همان است كه بگوئيم مربوط به سوره قل هو اللَّه احد ميباشد. و اللَّه العالم. «مترجم»
- ↑ «مئين» بسوره‌هايى گويند كه حدود صد آيه است.
- ↑ «مثانى» بسوره‌هايى گويند كه از صد آيه كمتر است.
- ↑ «سبع طوال» به هفت سوره پس از سوره فاتحة الكتاب گويند
پیوست
