فاضل آبی
آبی، عزّالدّین حسن یوسفی فرزند ابوطالب، معروف به فاضل آبی(منسوب به آبه=آوه) و مُکنّی به ابن الزّبیب، فقیه امامی سده ۷ ق/۱۳م. از افاضل شاگردان جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید هذلی، معروف به محقّق حلّی (د۶۷۶ق/۱۲۷۷م) بوده و با وی در بسیاری از مسائل مباحثات حاّد داشته است. آبی در برخی از مباحث فقه، آرای تازه ابراز کرده، از جمله اقامه نماز جمعه را در عصر غیبت حرام می شمرده و نیز بهره زوجه را از میراث زوج، حتّی در صورت داشتن فرزند از میّت، شامل زمین نمی دانسته است. فتوای اخیر تا آن دوران خلاف مشهور بود، ولی پس از آبی، رأی بسیاری از فقها در این مورد بر همان قرار گرفت و نظر مشاهیر متأخّران نیز همان است. اثر مشهور آبی در فقه، کشف الرّموز در شرح مختصر نافع استادش محقّق حلّی است. وی در سال ۶۷۲ ق/۱۲۷۳م از تألیف این کتاب فراغت یافت. تاریخ وفات او معلوم نیست.
منابع
تاج‌العلما، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج.۱، ص:۷۱.
