فایز دشتی

فایز دشتی از شاعران شيعى امامى وغزل سرايان قرن سيزدهم هجرى است.

تولد و زادگاه

محمد على، متخلص به «فايز» به سال 1250 هـ ق مطابق 1209 هـ ش در روستاى كردوان دشتى از توابع بوشهر بدنیا آمد.

شعر فایز

فايز شاعرى خوش طبع وطبيعى سراى است كه بى تكلّف شعر گفته ونه تنها شعر سروده بلكه شاعر بوده وملكه و خوى سرايش داشته است.

دو بیتی های فایز

دو بيتيهاى او حاكى از طبع روان و روان شاداب و ذهن وقّاد و ذوق سرشارى است كه يادآور چكامه سرايان امّى عصر جاهلى چون طرفه عبدى وامرؤالقيس كندى است.

گاه در بكار بستن فنون ادبى چون استعاره و ايهام و جناس در مسير نظامى گنجوى گام مى نهد و بسا در حماسه سرائى به ابوالطيب متنبى و ابوالقاسم فردوسى پهلو مى زند.

اين شاعر ـ مانند هر شاعر غزل سرائى ـ در عالم خيال انگيزى و خيال پردازى از موهومات و مخيلات سخن گفته، وبه ويژه از «پرى» بسيار ياد كرده است كه برخى ناآگاهان اين جولان فكرى غزل مآبانه را امرىواقعى پنداشته و داستانهائى در اين زمينه بافته اند.

وفات

وی متوفى به سال 1330 هـ ق برابر 1298 هـ ش در گزدراز يكى از دهات منطقه بوشهراست. بخشى از سروده هاى پراكنده وى سال ها پس از درگذشتش جمع آورى وبه چاپ رسانيده اند.

منبع

• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.