آیه 109 انعام

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۱۳:۳۵ توسط مرضیه الله وکیل جزی (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} '''منبع:''' نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سا...' ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon book.jpg

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

منبع: نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سایر مفسرین خاصه و عامه ، ص 345

نویسنده: محمدباقر محقق

شأن نزول آیه 109 سوره انعام

«وَأَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْ لَئِنْ جاءَتْهُمْ آيَةٌ».[۱]

محمد بن كعب القرظى و كلبى گویند: قریش نزد رسول خدا صلى الله علیه و آله آمدند و گفتند: یا محمد ما را از عصاى موسى خبر بده كه آن را بسنگ می‌زد و دوازده چشمه از آن پدید مى آمد و از عیسى خبر بده كه مرده را زنده می‌كرد و از ثمود خبر بده كه بر سر ناقه او چه بلائى آوردند تا به تو ایمان بیاوریم و نیز گفتند.

تو نیز كوه صفا را براى ما به طلا مبدل بگردان و یكى از مرده هاى ما را زنده كن تا حق بودن تو بر ما ثابت شود و نیز به ما فرشتگان و ملائكه را بنمایان كه به تو ایمان آورده اند.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: اگر چیزهائى كه خواسته اید، بیاورم. آیا به من ایمان خواهید آورد یا نه؟ همه گفتند: بلى، پیامبر برخاست كه خواسته هاى آن‌ها را انجام دهد. جبرئیل آمد و گفت: اگر می‌خواهى كوه صفا را به طلا مبدل سازم ولى اگر به تو ایمان نیاورند.

آن‌ها را به عذاب خواهم كشید و اگر هم خواستى آن‌ها را به خودشان وامى گذارم تا این كه یك توبه‌كننده در میان آن‌ها ظاهر شود، رسول خدا صلی الله علیه و آله موضوع دوم را پذیرفت كه تائبى در میان آن‌ها بوجود آید سپس این آیات نازل گردید.[۲]

پانویس

  1. بقیه آیه، «لَيُؤْمِنُنَّ بِها قُلْ إِنَّمَا الْآیاتُ عِنْدَاللَّهِ وَ ما يُشْعِرُكُمْ أَنَّها إِذا جاءَتْ لايُؤْمِنُونَ؛ سوگند یاد كردند به خداوند به سخت ترین سوگند كه اگر البته آیت و نشانه اى براى آن‌ها بیاید هر آینه به آن بگروند و ایمان آورند. بگو: (اى پیامبر) این آیات از طرف خدا است و چگونه شما به گفتار آنان مطمئن شوید آن‌ها همان كسانى اند كه اگر آیت و نشانه اى بیاید، هرگز نمى گروند و ایمان نیاورند».
  2. تفسیر مجمع البیان.