آیه سحر

آیه سحر

صد و دومین آیه سوره بقره/ 2 را «آیه سحر» خوانده‌اند. در این آیه، به یادگیرى سحر به وسیله گروهى از مردم بابل اشاره و بر این نكته تأكید شده كه جادوگران، بدون اجازه الهى به هیچ كس نمى‌توانند آسیب برسانند:

«و‌اتَّبَعوا مَا تَتلُوا الشَیطینُ عَلى مُلكِ سُلیمنَ و مَا كَفرَ سُلیمنُ ولكِنَّ الشَّیطینَ كَفَروا یُعَلِّمونَ النّاسَ السِّحرَ... و مَا هُم بِضارِّینَ بِهِ مِن أَحد إِلاّ بِإذنِ اللّهِ...».

در شأن نزول این آیه گفته‌اند: وقتى كافران، سلیمان علیه‌السلام را به سحر متهم كردند، رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله آنان را از این نسبت برحذر داشت و این آیه در تأیید رسول خدا صلى الله علیه و آله نازل شد و ساحت سلیمان را از سحر مبرا ساخت.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 386