آیه خوف
آیه خوف
به آیه 102 سوره نساء/ 4 «آیه خوف» گفته‌اند؛[۱] زیرا در این آیه، چگونگى نماز خوف كه هنگام جنگ باید اقامه شود، بیان شده است:
«و إِذا كُنتَ فِیهم فَأَقمتَ لَهُم الصَّلوةَ فَلتقُم طَائِفةٌ مِنهُم...».
در شأن نزول این آیه گفته‌اند: هنگامى كه پیامبر صلى الله علیه و آله با عده‌اى از مسلمانان به عزم مكه وارد حدیبیه شد، خالد بن ولید به سرپرستى گروهى از قریش، براى جلوگیرى از پیشروى مسلمانانِ مكه، در كوه‌هاى نزدیك مكه استقرار یافت.
هنگام ظهر، پیامبر صلى الله علیه و آله نماز ظهر را با مسلمانان به جماعت به جاى آورد و خالد تصمیم گرفت هنگام نماز عصر، ناگهان به مسلمانان حمله بَرَد كه در این هنگام، آیه نازل شد[۲] و دستور داد: در این گونه مواقع كه خوف هجومِ دشمن وجود دارد، مسلمانان باید به دو دسته تقسیم شوند: نخست عده‌اى با حمل اسلحه با پیامبر صلى الله علیه و آله به نماز بایستند؛ سپس هنگامى كه این گروه سجده كردند، با سرعت ركعت دوم را خود به اتمام رسانده به میدان نبرد بروند و گروه دوم كه نماز نخوانده‌اند به جاى گروه اول بیایند و نماز را با پیامبر به جاى آورند.
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 383
