آیه اذُن

آیه اذُن

آیه 61 سوره توبه/ 9 را «آیه اذُن» گویند. اذن، كنایه از شخصى است كه هر سخنى را بشنود و بپذیرد. بر اساس این آیه، منافقان پیامبر را مى آزردند و چون حضرت، عذر و دروغ آنان را مى پذیرفت، در مقام آزار و نكوهش وى مى گفتند: او براى شما «اذُن» (زودباور) است و به حرف همه گوش مى دهد.

خداوند در پاسخ آنان فرمود: او براى شما گوش نیكو است. به خدا ایمان دارد و سخن مؤمنان را با خوش گمانى مى پذیرد:

«و مِنهُم الَّذینَ یَؤُذونَ النّبىّ و یَقولونَ هُو أذُنٌ قُل أُذُنُ خَیرٍ لَكُم یُؤمِنُ بِاللّهِ و یُؤمنُ لِلمُؤمِنینَ و رَحمةٌ لِلّذینَ ءَامَنوا مِنكُم والّذینَ یُؤذونَ رَسولَ اللّهِ لَهُم عَذابٌ ألِیم».

شأن نزول این آیه را گروهى از منافقان دانسته اند كه در خلوت خود، سخنانى ناشایست را بر زبان جارى ساختند و برخى از آنان گفتند: این سخنان را نگویید؛ زیرا ممكن است به گوش محمد برسد و بر ما برآشوبد.

«جلاس بن سوید» گفت: هر آنچه را مى خواهیم، مى گوییم و نزدش خلافش را بیان مى كنیم و مى پذیرد؛ زیرا محمد «اذن سامعه» (گوش شنوا) است. در این هنگام آیه نازل شد.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 367-368