میر سید حسن مدرس اصفهانی

از دانشنامه‌ی اسلامی
نسخهٔ تاریخ ‏۶ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۰۷ توسط بهرامی (بحث | مشارکت‌ها) (اصلاح الگو)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon-computer.png
محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

سيد حسن مدرس فرزند ميرزا سيد علی (نوه واعظ اصفهانی) معروف به مدرس یکی از حکما و مدرسين بزرگ حوزه اصفهان بود. معظم له در حکمت و کلام و منطق، فقه و اصول و تفسير و حديث مهارتی تام داشت. در سال 1210 قمری در اصفهان متولد شد، و در آغاز کار از علمای اصفهان بهره ور بود. او سالها از محضر آقا نجفی بزرگ صاحب حاشيه، حکيم نوری و حاجی کرباسی و همچنين در حوزه عراق از محضر شريف العلماء و صاحب جواهر سالها استفاده می کرد. و به درجاتی چشم گير در علم حکمت و فقاهت رسيد.

مدرس سالها در اصفهان به کرسی تدريس نشست و عمر عزيزش به بحثهای مختلف علمی گذشت. آوازه تدريس و حسن سليقه او همه جا پيچيد و کلمات و سخنان حکيمانه او به همه گوشها رسيد و در اندک مدت در حوزه اصفهان رونقی خاص بخشيد. تو گوئی فضلا از رفتن به حوزه های دور آسوده شدند، و رحل اقامت مجددا به اصفهان افکندند. به همت مدرس و همکاری مردم اصفهان مسجد رحيم خان در محله نو برپا شد و سالها ترويج و هدايت مردم و تدريس فضلا از نو آغاز شد. محدث قمی در فوايد می نويسد: مدرس پس از مرحوم استادش شيخ محمد تقی صاحب حاشيه از مدرسين بزرگ اصفهان گرديد و علمائی بزرگ مانند ميرزای شيرازی، ميرزا محمد باقر خوانساری و برادرش ميرزا محمد هاشم و افاضلی ديگر در ايران از شاگردان او بودند. از آثار اوست: جوامع در علم اصول و رسائلی در حکمت و فروع. مدرس در سال 1273 در اصفهان وفات نمود و نزديک مسجد خويش مدفون شد.

منبع

سایت شعائر