سید علیخان حویزی

علی بن خلف بن عبد المطلب معروف به سيد عليخان حويزی از فحول علمای اماميه در قرن یازدهم هجری است. سيد عليخان چون پدرش در عين حال که والی هويزه است، از افاضل علما و نويسندگان بزرگ شيعه است. وی از محضر پدر و اساتيد نجف و ايران دانشها آموخت و سرمايه های علمی و معنوی او از سرمايه های ماديش افزون شد و سالها در عين خدمت به مردم خوزستان به تدريس و تأليف اشتغال داشت و از وظايف شخصی در امور واجب و مستحب غافل نبود. نام او زينت بخش تراجم اکثر علما است. از آثار نفيسش: خير الجليس، نعم الانيس، خير المقال، نکت البيان، منتخب التفاسير و نور المبين... را در فقه و حديث و تفسير و اثبات خلافت ائمه عليهم السلام می توان نام برد. او به نقل از ذريعه در سال 1088 قمری در حويزه وفات نمود. می نويسند حويزه به شوشتر نزديک است و سيد مذکور با سيد جزائری معاصر بود و زمانيکه سيد جزائری خوزستان بود با یکديگر رفت و آمد و مکاتبه داشتند. بعضی صاحب تراجم تأليفات متعدد جزائری را مأخوذ یا مقتبس از آثار سيد عليخان می دانند و یا سهوا به نام او درج شده. صاحب ترجمه بيشتر ايام عمر عزيز خود را به اتفاق والدش در حويزه و بلاد آنجا سپری نمود. در خوش رفتاری با مردم و رعايت حقوق خلق خدا مواظبت کامل داشتند و مردم آن بلاد مطيع اين اولاد رسول بودند.

خاندان اين سيد به سادات مشعشعی نيز معروفند. سيد عليخان می نويسد با پدرم (سيد خلف) به مکه معظمه مشرف بوديم، در عرفات خيمه ما جنب خيمه ميرزا استرآبادی صاحب رجال قرار داشت، به اتفاق همگان مشغول خواندن دعای عرفه شديم و حال خوشی دست داد سپس پدرم از ميرزا درخواست شرحی به دعا عرفه نمود و ميرزا اين سعادت عظمی را به عهده پدرم قرار داد، درخواست او را اجابت نمود، چون به حويزه برگشتيم پدرم شرحی جالب از آن را نيز برای ميرزا استر آبادی ارسال نمود.