آیه قنطار

به آیه 20 سوره نساء/4 «آیه قنطار» گفته‌اند. قنطار به معناى دارایى فراوان است. این آیه یكى از رسوم جاهلیت را تخطئه مى‌كند؛ زیرا در جاهلیت رسم بر این بود كه هرگاه شوهرى از همسرش كدورتى داشت و مى‌خواست او را طلاق دهد، بر او سخت مى‌گرفت و او را به اعمال منافى عفت متهم مى‌كرد تا زن حاضر شود مهر خویش را كه پیش‌تر دریافت كرده بود، بازگرداند و شوهر همین مال را مهر همسر دوم خود قرار مى‌داد.

آیه، این كار را به شدت نكوهیده است و مى‌فرماید: اگر خواستید همسرى دیگر به جاى همسر خود ستانید و به یكى از آنان مال فراوان داده‌اید، چیزى از آن را پس نگیرید. آیا مى‌خواهید آن را به بهتان و گناهى آشكار بگیرید؟:

وَ إِنْ أَرَدتُّمُ اسْتِبْدَالَ زَوْجٍ مَّكَانَ زَوْجٍ وَآتَيْتُمْ إِحْدَاهُنَّ قِنطَارًا فَلاَ تَأْخُذُواْ مِنْهُ شَيْئًا أَتَأْخُذُونَهُ بُهْتَاناً وَ إِثْماً مُّبِيناً

[4–20] (مشاهده آیه در سوره)

در آیه بعد كه بیست و یكمین آیه همین سوره است و آیه افضاء نام گرفته، مى‌فرماید: چگونه آن مال را مى‌گیرید و حقوق همسرانتان را پاى‌مال مى‌كنید؛ در حالى كه شما و همسرانتان مدت‌ها در خلوت و تنهایى با یكدیگر نزدیكى كرده و مباشرت داشته‌اید و آنان هنگام عقد از شما پیمانى محكم گرفته‌اند:

وَ كَيْفَ تَأْخُذُونَهُ وَقَدْ أَفْضَى بَعْضُكُمْ إِلَى بَعْضٍ وَ أَخَذْنَ مِنكُم مِّيثَاقًا غَلِيظًا

[4–21] (مشاهده آیه در سوره)

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 396