ربّ

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

اين اسم و صفت خداوندى به معناى مالك و پروراندن است. پس از اسم جلاله «الله» بيشترين اسمى كه در قرآن مشاهده مى شود. اسم «ربّ» است، به طورى كه بر اساس كتاب «المعجم المفهرس» بيش از نهصد و پنجاه بار اين نام تكرار شده است.

اين اسم، گاهى مضاف به ضمير است و گاهى مضاف به اسم ظاهر؛ مثل «ربّنا» و «ربّ العالمين» و گاهى اضافه به يكى ديگر از اسماى حسناى الهى؛ مثل «سلام قولاً من ربّ رحيم» و با مرورى به مضاف اليه «ربّ» درمى يابيم كه عالم هستى و تمامى جلوه هاى وجود، مربوب و مملوك اويند.

منابع

فرهنگ قرآن، جلد 14، صفحه 360.