امامزاده سید صدرالدين اردبیل
«امامزاده سید صدرالدین» از فرزندان امام موسی کاظم (علیه‌السلام)، در محدوه شهر اردبیل قرار دارد و قدمت آن به دوره صفوی برمی‌گردد.
امامزاده سید صدرالدین(ع) در نیمه اول قرن سوم هجری از بغداد به ایران آمده و شهر اردبیل را برای اقامت دایمی انتخاب کرده است. بنا بر نقل تبارشناس نامی، ابن عِنبه (متوفی ۸۲۸ ق)، سید صدرالدین از فرزندان بلافصل امام موسی کاظم (علیه السلام) است که با برادران خود «امامزاده صالح» و «امامزاده حمزه» به اردبیل آمده و در آن اقامت گزیده اند و در این شهر به ترویج معارف قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) و نشر احکام الهی پرداخته اند.
در برخی از نسخ «بحر الانساب» (اثر ابن عنبه)، از ایشان به عنوان صدرالدین بن عون بن موسی بن جعفر (ع) و در برخی نسخ دیگر با عنوان صدر الدین بن صالح بن موسی بن جعفر (ع) نیز یاد شده است.
بنا به نظر صاحب «بحر الانساب»، امامزاده سیدصدرالدین(ع)، در دوران های گذشته دارای گنبد و بارگاه و جلال و شکوه بوده و از اقصی نقاط قفقاز و آذربایجان و گیلان به زیارت آن مشرف می شده اند و مورد توجه همه عالمان و عارفان و قاطبه مردم مسلمان ادوار مختلف بوده و در دوران سلجوقی و سپس سلاطین صفوی احترام خاصی نسبت به بقعه شریف ایشان معمول داشته شده است.
بنای اولیه این بارگاه، دارای پی سنگی با دیواری آجری با ملات ماسه آهک بوده و دور تا دور آن را کلافی چوبی تشکیل می داد و گنبد آجری کم ارتفاع، قسمت محل مدفن را پوشش می داده است. درِ ورودی بقعه در سمت شمال آن است و به راهرو باریکی باز می شود که از شرق به غرب کشیده شده و در دو انتهای راهرو به دو حجره برای بیتوته کردن زائران منتهی می گردد. در وسط این دالان در ضلع جنوبی آن، دری است که به مقبره باز می شود. قبر در وسط اتاقی است و گنبد کم ارتفاع کهنه ای سقف آن را تشکیل می دهد. تاریخ ثبت این بنا، ۸۱/۱۰/۱۰ با شماره ثبتی ۶۶۸۸ می باشد.
آستان مقدس امامزاده سید صدرالدین، بواسطه قرار گرفتن در مسیر اردبیل به منطقه قفقاز، یکی از مکان های زیارتی و سیاحتی انتخاب شده مسافران داخلی و خارجی این دیار است و در طول سال، پذیرای زائرین بارگاههای متبرک دیگر از کشورهای حوزه قفقاز می باشد.
منابع
