کرده امام حسین علیه السلام

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


كرده و كرد، قطعه زمينى كه كناره‌هاى آن را بلند كرده باشند و در ميان آن سبزى بكارند يا زراعت ديگرى كنند. زمينى كه براى كاشتن سبزى يا ميوه درست كنند و در آن چيزى ‌بكارند.[۱]

در قديم، رسم بوده كه كشاورزان، زمين هاى مزروعى خود را كرده‌بندى (قسمت‌بندى) مى‌كردند و يك كرده را به نام امام حسين‌ علیه السلام مى‌كاشتند و در آخر سال حساب‌ مى‌كردند و درآمد آن را به يكى از تكاياى شهر مى‌پرداختند تا به مصرف سوگوارى‌ خامس آل عبا برسد.[۲]

اين نوعى موقوفه‌سازى براى سیدالشهدا علیه السلام بود و بودجه مردمى‌ كه مخارج تكايا و سوگواري ها را تامين مى‌كرد، به علاوه به كشاورزى و محصول زارعين هم ‌بركت مى‌داد و آنان امام حسين‌ علیه السلام يا اباالفضل‌ علیه السلام را در زمين و زراعت‌ خويش، شريك و سهيم مى‌كردند و نشانه نوعى محبت و ولايت نسبت به خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله بود.

پانویس

  1. لغت‌نامه، دهخدا.
  2. تاريخ تكايا و عزادارى در قم، ص 189.

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.