قبر امام حسین علیه السلام
اولين بار بنى اسد پس از دفن اجساد شهدا و پيكر سیدالشهدا، علامتى بر قبر نهادند. از اين كه توابين در سالهاى 63 يا 64 بر سر قبر امام حسين علیه السلام مى‌آمدند، مى‌فهميم كه آن هنگام، آشنا و شناخته شده بوده است. بنا به تشويق اولياء دين، مدفن آن حضرت از همان آغاز، مورد زيارت شيعه قرار گرفت، چه پنهانى و چه آشكار.
در زمان بنى اميه، قبه‌اى بر قبر شريف ساخته شد و تا زمان هارون الرشيد باقى بود. وى قبر را خراب و محل آن را صاف كرد و درخت سدرى را كه (به نشانه قبر) در آنجا بود، قطع كرد.
بار ديگر در زمان مامون ساخته شد. سپس در سال 236 و 237 هجرى به دستور متوكل عباسى، قبر و خانه‌هاى اطراف آن خراب شد و به جاى آن زراعت كردند و مانع رفت و آمد مردم شدند. باز هم در سال 247 به دستور متوكل قبر را خراب كردند و چندين نوبت ديگر اين تخريب انجام گرفت.
بناى فعلى مرقد و حرم سیدالشهدا به قرن هشتم هجرى برمى‌گردد. البته بارها مرمت ها و اضافاتى انجام گرفته است. در سال 1216 هجرى وهابيها با سپاهى از منطقه نجد حمله كرده و حرم حسينى را غارت و تخريب كردند و اسب ها را در صحن مطهر بستند.[۱]
پانویس
- ↑ اعيان الشيعه، ج 1، ص 629.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
