آیه 25 بقره: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{بخشی از یک کتاب}} '''منبع:''' نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و سا...' ایجاد کرد)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{بخشی از یک کتاب}}
 
{{بخشی از یک کتاب}}
'''منبع:''' [[نمونه بينات در شأن نزول آيات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و ساير مفسرين خاصه و عامه ، ص 8
 
  
'''نویسنده:''' محمدباقر محقق
 
  
==شأن نزول آيه 25 سوره بقره==
 
  
'''<I>«وَ بَشِّرِالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُواالصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ».</I>'''<ref> بقيه آيه، «كُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِي رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ وَ أُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً وَ لَهُمْ فِيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فِيها خالِدُونَ؛ مژده بده (اى پيامبر) به كسانى كه گرويدند و كار نيك انجام دادند كه جايگاه آن‌ها در [[بهشت]] هائى است كه از زير (درختان) آن نهرها جارى است و هر وقتى كه از ميوه هاى آن به آن‌ها روزى داده شود، گويند: اين ميوه همانند آن ميوه هائى است كه پيش از اين (در دنيا) ما را از آن بهره و روزى داده شده بوده است و از براى آنان جفت هاى پاك و پاكيزه است و در آن بهشت، جاويدان خواهند زيست.</ref>
+
__TOc__
 +
 
 +
'''محل نزول''' :مدینه <ref> طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌1، ص 111.</ref>
 +
 
 +
==متن و ترجمه آیه==
 +
 
 +
'''«وَ بَشِّرِالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُواالصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ كُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِي رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ وَ أُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً وَ لَهُمْ فِيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فِيها خالِدُونَ».
 +
 
 +
مژده بده (اى پيامبر) به كسانى كه گرويدند و كار نيك انجام دادند كه جايگاه آن‌ها در [[بهشت]]هائى است كه از زير (درختان) آن نهرها جارى است و هر وقتى كه از ميوه‌هاى آن به آن‌ها روزى داده شود، گويند: اين ميوه همانند آن ميوه‌هائى است كه پيش از اين (در دنيا) ما را از آن بهره و روزى داده شده بوده است و از براى آنان جفت‌هاى پاك و پاكيزه است و در آن بهشت، جاويدان خواهند زيست.
 +
 
 +
==شأن نزول==
  
 
از ابن عباس نقل نمايند كه اين آيه درباره [[امام علی]] بن ابى‌طالب عليه‌السلام و حمزة و جعفر بن ابى‌طالب و عبيدة بن حارث بن [[عبدالمطلب]] نازل گرديده است.<ref> سيد هاشم بحرانى در تفسير البرهان از خاصه چنين گويد: كه مخالفين اين شأن و نزول را از ابن عباس نقل نموده اند.</ref>
 
از ابن عباس نقل نمايند كه اين آيه درباره [[امام علی]] بن ابى‌طالب عليه‌السلام و حمزة و جعفر بن ابى‌طالب و عبيدة بن حارث بن [[عبدالمطلب]] نازل گرديده است.<ref> سيد هاشم بحرانى در تفسير البرهان از خاصه چنين گويد: كه مخالفين اين شأن و نزول را از ابن عباس نقل نموده اند.</ref>
  
==پانویس ==
+
==پانویس==
<references />
+
 
 +
<references/>
 +
 
 +
==منابع==
 +
 
 +
محمدباقر محقق، [[نمونه بينات در شأن نزول آيات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 8.
 +
 
 +
طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌1، ص 111.

نسخهٔ ‏۲۱ اوت ۲۰۱۲، ساعت ۰۹:۲۵

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon book.jpg

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)



محل نزول :مدینه [۱]

متن و ترجمه آیه

«وَ بَشِّرِالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُواالصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ كُلَّما رُزِقُوا مِنْها مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقاً قالُوا هذَا الَّذِي رُزِقْنا مِنْ قَبْلُ وَ أُتُوا بِهِ مُتَشابِهاً وَ لَهُمْ فِيها أَزْواجٌ مُطَهَّرَةٌ وَ هُمْ فِيها خالِدُونَ».

مژده بده (اى پيامبر) به كسانى كه گرويدند و كار نيك انجام دادند كه جايگاه آن‌ها در بهشت‌ هائى است كه از زير (درختان) آن نهرها جارى است و هر وقتى كه از ميوه‌هاى آن به آن‌ها روزى داده شود، گويند: اين ميوه همانند آن ميوه‌هائى است كه پيش از اين (در دنيا) ما را از آن بهره و روزى داده شده بوده است و از براى آنان جفت‌هاى پاك و پاكيزه است و در آن بهشت، جاويدان خواهند زيست.

شأن نزول

از ابن عباس نقل نمايند كه اين آيه درباره امام علی بن ابى‌طالب عليه‌السلام و حمزة و جعفر بن ابى‌طالب و عبيدة بن حارث بن عبدالمطلب نازل گرديده است.[۲]

پانویس

  1. طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌1، ص 111.
  2. سيد هاشم بحرانى در تفسير البرهان از خاصه چنين گويد: كه مخالفين اين شأن و نزول را از ابن عباس نقل نموده اند.

منابع

محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 8.

طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج ‌1، ص 111.