محمدباقر آقا نجفی اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها
(اصلاح الگو) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
حاج شيخ محمد باقر فرزند حاج شيخ محمد تقی اصفهانی (صاحب حاشيه) یکی از علمای بزرگ اصفهان در اواخر قرن سيزدهم هجری بود. وی خلفی بارع، حجتی ماهر و مجتهدی کامل بود. اصفهانی فرزند صاحب حاشيه نوۀ شيخ جعفر کاشف الغطاء بود. پدر بزرگوار خود را به کودکی از دست داد و به کوشش مادرش دختر کاشف الغطاء به درجه اجتهاد رسيد. اصفهانی با علويه ای از نسل سيد صدر الدين اصفهانی ازدواج نمود که ثمرۀ اين ازدواج تحويل آقا نجفی معروف به جهان تشيع گرديد. اصفهانی مقدمات علوم فقهی را در اصفهان به پايان برد و چند سالی نيز در عتبات از محضر علما مخصوصا فرزند کاشف الغطاء خال گراميش برخوردار بود و پس از فوت دائی چند سال از کرسی درس شيخ انصاری اعلی الله مقامه برخوردار گشت تا به درجه اجتهاد و قضاوت نائل آمد. اصفهانی بيشتر سنوات عمر شريفش به اصفهان گذشت. او در اصفهان به عنوان قاضی و حجة الاسلام وقت، بعد از فوت مرحوم آيت الله شفتی زمام مسلمين را در اجرای حدود و احکام الهی در کف با کفايت خويش گرفت و مشغول رتق و فتق امور مسلمين گشت. در انجام حدود و مقررات اسلامی سعی وافر داشت و مانند حجة الاسلام کمر همت به ميان بست و گاه در بعضی روزها چندين مجرم تبهکار و خاطبان جنايتکار را پس از محکوميت به حد شرعی مجازات می نمود. در عين حال مجتهدی زاهد و عابدی خائف و عاشقی بی قرار بود. او در دلهای شب از خوف خدا و در شدت رجا به سوی معبود ناله ها سر می داد و با مناجات به سوی معبودش راه ميافت. اصفهانی اغلب شبها را در تخت فولاد جنب مزار پدرش تا به صبح بيتوته می نمود و به دعا و عبادتهای شرعيه می پرداخت. نوشته اند از اين مسير به کراماتی نائل شد. با علامه خوانساری صاحب روضات رفاقت و صميميتی وافر داشت. خوانساری ضمن تجليل از مقام علمی و علو درجات معنوی و کرامات نفسانی او می نويسد: اين شيخ مرحوم در ادامه کتاب روضات الجنات مشوق من بود. او در روضات به نقل از تذکره باقريه اضافه می کند که شيخ مرحوم شبی در تخت فولاد جنب مزار پدرش در حال مکاشفه متوجه شد اجلش نزديک است و خيلی هم مايل است کنار قبر مولای دو جهان جنب مزار جدش کاشف الغطاء مدفون شد. لذا تصميم گرفت هر چه زودتر خود را به نجف اشرف رساند. همين که از قصد مسافرت او مردم آگاه شدند چون به او علاقه شديدی داشتند از رفتن او به نجف به شدت ممانعت نمودند، آخر الامر شبی مخفيانه اصفهان را به سوی نجف ترک نمود و با زحمات طاقت فرسا پس از روزها و شبها راهپيمائی سرانجام به شبی بارانی در دلهای شب خود را به حرم مولای دو جهان رسانيد و با دوست به درگاه دوست ناله ها سر داد. روز بعد از خدمه در کنار مزار جدش کاشف الغطاء خواستار قبری برای خود شد (اما اهالی اصفهان و اين خدمه غافل از ماجرا) ديری نپائيد که پس از کندن قبر ندای حق را لبيک گفت و بدان محل با تجليل و احترام مدفون شد. | حاج شيخ محمد باقر فرزند حاج شيخ محمد تقی اصفهانی (صاحب حاشيه) یکی از علمای بزرگ اصفهان در اواخر قرن سيزدهم هجری بود. وی خلفی بارع، حجتی ماهر و مجتهدی کامل بود. اصفهانی فرزند صاحب حاشيه نوۀ شيخ جعفر کاشف الغطاء بود. پدر بزرگوار خود را به کودکی از دست داد و به کوشش مادرش دختر کاشف الغطاء به درجه اجتهاد رسيد. اصفهانی با علويه ای از نسل سيد صدر الدين اصفهانی ازدواج نمود که ثمرۀ اين ازدواج تحويل آقا نجفی معروف به جهان تشيع گرديد. اصفهانی مقدمات علوم فقهی را در اصفهان به پايان برد و چند سالی نيز در عتبات از محضر علما مخصوصا فرزند کاشف الغطاء خال گراميش برخوردار بود و پس از فوت دائی چند سال از کرسی درس شيخ انصاری اعلی الله مقامه برخوردار گشت تا به درجه اجتهاد و قضاوت نائل آمد. اصفهانی بيشتر سنوات عمر شريفش به اصفهان گذشت. او در اصفهان به عنوان قاضی و حجة الاسلام وقت، بعد از فوت مرحوم آيت الله شفتی زمام مسلمين را در اجرای حدود و احکام الهی در کف با کفايت خويش گرفت و مشغول رتق و فتق امور مسلمين گشت. در انجام حدود و مقررات اسلامی سعی وافر داشت و مانند حجة الاسلام کمر همت به ميان بست و گاه در بعضی روزها چندين مجرم تبهکار و خاطبان جنايتکار را پس از محکوميت به حد شرعی مجازات می نمود. در عين حال مجتهدی زاهد و عابدی خائف و عاشقی بی قرار بود. او در دلهای شب از خوف خدا و در شدت رجا به سوی معبود ناله ها سر می داد و با مناجات به سوی معبودش راه ميافت. اصفهانی اغلب شبها را در تخت فولاد جنب مزار پدرش تا به صبح بيتوته می نمود و به دعا و عبادتهای شرعيه می پرداخت. نوشته اند از اين مسير به کراماتی نائل شد. با علامه خوانساری صاحب روضات رفاقت و صميميتی وافر داشت. خوانساری ضمن تجليل از مقام علمی و علو درجات معنوی و کرامات نفسانی او می نويسد: اين شيخ مرحوم در ادامه کتاب روضات الجنات مشوق من بود. او در روضات به نقل از تذکره باقريه اضافه می کند که شيخ مرحوم شبی در تخت فولاد جنب مزار پدرش در حال مکاشفه متوجه شد اجلش نزديک است و خيلی هم مايل است کنار قبر مولای دو جهان جنب مزار جدش کاشف الغطاء مدفون شد. لذا تصميم گرفت هر چه زودتر خود را به نجف اشرف رساند. همين که از قصد مسافرت او مردم آگاه شدند چون به او علاقه شديدی داشتند از رفتن او به نجف به شدت ممانعت نمودند، آخر الامر شبی مخفيانه اصفهان را به سوی نجف ترک نمود و با زحمات طاقت فرسا پس از روزها و شبها راهپيمائی سرانجام به شبی بارانی در دلهای شب خود را به حرم مولای دو جهان رسانيد و با دوست به درگاه دوست ناله ها سر داد. روز بعد از خدمه در کنار مزار جدش کاشف الغطاء خواستار قبری برای خود شد (اما اهالی اصفهان و اين خدمه غافل از ماجرا) ديری نپائيد که پس از کندن قبر ندای حق را لبيک گفت و بدان محل با تجليل و احترام مدفون شد. | ||
| − | == | + | ==منابع== |
سایت شعائر | سایت شعائر | ||
[[رده:علمای قرن سیزدهم]] | [[رده:علمای قرن سیزدهم]] | ||
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۱۶، ساعت ۰۷:۳۰
حاج شيخ محمد باقر فرزند حاج شيخ محمد تقی اصفهانی (صاحب حاشيه) یکی از علمای بزرگ اصفهان در اواخر قرن سيزدهم هجری بود. وی خلفی بارع، حجتی ماهر و مجتهدی کامل بود. اصفهانی فرزند صاحب حاشيه نوۀ شيخ جعفر کاشف الغطاء بود. پدر بزرگوار خود را به کودکی از دست داد و به کوشش مادرش دختر کاشف الغطاء به درجه اجتهاد رسيد. اصفهانی با علويه ای از نسل سيد صدر الدين اصفهانی ازدواج نمود که ثمرۀ اين ازدواج تحويل آقا نجفی معروف به جهان تشيع گرديد. اصفهانی مقدمات علوم فقهی را در اصفهان به پايان برد و چند سالی نيز در عتبات از محضر علما مخصوصا فرزند کاشف الغطاء خال گراميش برخوردار بود و پس از فوت دائی چند سال از کرسی درس شيخ انصاری اعلی الله مقامه برخوردار گشت تا به درجه اجتهاد و قضاوت نائل آمد. اصفهانی بيشتر سنوات عمر شريفش به اصفهان گذشت. او در اصفهان به عنوان قاضی و حجة الاسلام وقت، بعد از فوت مرحوم آيت الله شفتی زمام مسلمين را در اجرای حدود و احکام الهی در کف با کفايت خويش گرفت و مشغول رتق و فتق امور مسلمين گشت. در انجام حدود و مقررات اسلامی سعی وافر داشت و مانند حجة الاسلام کمر همت به ميان بست و گاه در بعضی روزها چندين مجرم تبهکار و خاطبان جنايتکار را پس از محکوميت به حد شرعی مجازات می نمود. در عين حال مجتهدی زاهد و عابدی خائف و عاشقی بی قرار بود. او در دلهای شب از خوف خدا و در شدت رجا به سوی معبود ناله ها سر می داد و با مناجات به سوی معبودش راه ميافت. اصفهانی اغلب شبها را در تخت فولاد جنب مزار پدرش تا به صبح بيتوته می نمود و به دعا و عبادتهای شرعيه می پرداخت. نوشته اند از اين مسير به کراماتی نائل شد. با علامه خوانساری صاحب روضات رفاقت و صميميتی وافر داشت. خوانساری ضمن تجليل از مقام علمی و علو درجات معنوی و کرامات نفسانی او می نويسد: اين شيخ مرحوم در ادامه کتاب روضات الجنات مشوق من بود. او در روضات به نقل از تذکره باقريه اضافه می کند که شيخ مرحوم شبی در تخت فولاد جنب مزار پدرش در حال مکاشفه متوجه شد اجلش نزديک است و خيلی هم مايل است کنار قبر مولای دو جهان جنب مزار جدش کاشف الغطاء مدفون شد. لذا تصميم گرفت هر چه زودتر خود را به نجف اشرف رساند. همين که از قصد مسافرت او مردم آگاه شدند چون به او علاقه شديدی داشتند از رفتن او به نجف به شدت ممانعت نمودند، آخر الامر شبی مخفيانه اصفهان را به سوی نجف ترک نمود و با زحمات طاقت فرسا پس از روزها و شبها راهپيمائی سرانجام به شبی بارانی در دلهای شب خود را به حرم مولای دو جهان رسانيد و با دوست به درگاه دوست ناله ها سر داد. روز بعد از خدمه در کنار مزار جدش کاشف الغطاء خواستار قبری برای خود شد (اما اهالی اصفهان و اين خدمه غافل از ماجرا) ديری نپائيد که پس از کندن قبر ندای حق را لبيک گفت و بدان محل با تجليل و احترام مدفون شد.
منابع
سایت شعائر
