آیه نصر: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 62 سوره انفال/8 را «آيه ‌نصر» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، ص‌ 185.</ref> خداوند در ا...' ایجاد کرد)
 
جز
سطر ۱: سطر ۱:
-
+
===آیه نصر===
  
آيه 62 [[سوره انفال]]/8 را «آيه ‌نصر» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، ص‌ 185.</ref> خداوند در اين آيه از رسول ‌خود خواسته است نگرانى به خويش راه ندهد؛ زيرا خداوند كار او را كفايت و با يارى خود و يارى مؤمنان او را تقويت مى‌كند:
+
آیه 62 [[سوره انفال]]/8 را «آیه ‌نصر» گفته‌اند.<ref> نهج الحق، ص‌ 185.</ref> خداوند در این آیه از رسول ‌خود خواسته است نگرانى به خویش راه ندهد؛ زیرا خداوند كار او را كفایت و با یارى خود و یارى مؤمنان او را تقویت مى‌كند:
  
'''''«و ‌إِن يُرِيدوا أَن يَخدَعوكَ فَإِنَّ حَسبَكَ اللّهُ هُوالَّذِى أَيّدكَ بِنَصرِهِ و بِالمُؤمِنين».'''''
+
'''''«و ‌إِن یُرِیدوا أَن یَخدَعوكَ فَإِنَّ حَسبَكَ اللّهُ هُوالَّذِى أَیّدكَ بِنَصرِهِ و بِالمُؤمِنین».'''''
  
در روايتى، ابوهريره مى‌گويد: بر عرش نوشته شده «لا‌اله إلاّ الله وحده لا شريك له، محمد عبدى و رسولى و ايدته بعلى ‌بن ‌ابى‌طالب».<ref> الدرالمنثور، ج‌ 4، ص‌ 100؛ كنزالعمال، ج‌ 11، ص‌ 624‌.</ref>
+
در روایتى، ابوهریره مى‌گوید: بر عرش نوشته شده «لا‌اله إلاّ الله وحده لا شریك له، محمد عبدى و رسولى و ایدته بعلى ‌بن ‌ابى‌طالب».<ref> الدرالمنثور، ج‌ 4، ص‌ 100؛ كنزالعمال، ج‌ 11، ص‌ 624‌.</ref>
  
 
==پانویس ==
 
==پانویس ==
سطر ۱۱: سطر ۱۱:
 
===منابع===
 
===منابع===
  
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد  1، ص 405
+
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد  1، ص 405

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۶

آیه نصر

آیه 62 سوره انفال/8 را «آیه ‌نصر» گفته‌اند.[۱] خداوند در این آیه از رسول ‌خود خواسته است نگرانى به خویش راه ندهد؛ زیرا خداوند كار او را كفایت و با یارى خود و یارى مؤمنان او را تقویت مى‌كند:

«و ‌إِن یُرِیدوا أَن یَخدَعوكَ فَإِنَّ حَسبَكَ اللّهُ هُوالَّذِى أَیّدكَ بِنَصرِهِ و بِالمُؤمِنین».

در روایتى، ابوهریره مى‌گوید: بر عرش نوشته شده «لا‌اله إلاّ الله وحده لا شریك له، محمد عبدى و رسولى و ایدته بعلى ‌بن ‌ابى‌طالب».[۲]

پانویس

  1. نهج الحق، ص‌ 185.
  2. الدرالمنثور، ج‌ 4، ص‌ 100؛ كنزالعمال، ج‌ 11، ص‌ 624‌.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 405