سوره انسان

سوره 76 / الإنسان

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ / به نام خداوند رحمتگر مهربان

هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِينٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ يَكُن شَيْئًا مَّذْكُورًا ﴿1﴾ / آيا زمانى طولانى بر انسان گذشت؟ كه چيز قابل ذكرى نبود؟(1)

إِنَّا خَلَقْنَا الْإِنسَانَ مِن نُّطْفَةٍ أَمْشَاجٍ نَّبْتَلِيهِ فَجَعَلْنَاهُ سَمِيعًا بَصِيرًا ﴿2﴾ / ما انسان را از نطفه مختلطى آفريديم و او را مى آزماييم. بدين جهت او را شنوا و بينا قرار داديم.(2)

إِنَّا هَدَيْنَاهُ السَّبِيلَ إِمَّا شَاكِرًا وَ إِمَّا كَفُورًا ﴿3﴾ / ما راه را به او نشان داديم. خواه شاكر باشد و پذيرا گردد يا ناسپاس.(3)

إِنَّا أَعْتَدْنَا لِلْكَافِرِينَ سَلَاسِلَا وَ أَغْلَالًا وَ سَعِيرًا ﴿4﴾ / ما براى كافران زنجيرها و غل ها و شعله هاى سوزان آتش آماده كرده ايم.(4)

إِنَّ الْأَبْرَارَ يَشْرَبُونَ مِن كَأْسٍ كَانَ مِزَاجُهَا كَافُورًا ﴿5﴾ / به يقين ابرار و نيكان از جامى مى نوشند. كه با عطر خوشى آميخته است.(5)

عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا عِبَادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَهَا تَفْجِيرًا ﴿6﴾ / چشمه اى كه بندگان خدا از آن مى نوشند و (به دلخواه خويش) جاريش مى كنند.(6)

يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخَافُونَ يَوْمًا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرًا ﴿7﴾ / (همان بندگانى كه) به نذر خود وفا مى كردند و از روزى كه گزند آن فراگيرنده است مى ترسيدند.(7)

وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيمًا وَ أَسِيرًا ﴿8﴾ / و به (پاس) دوستى (خدا) بينوا و يتيم و اسير را خوراك مى دادند.(8)

إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَانُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلَا شُكُورًا ﴿9﴾ / ما براى خشنودى خداست كه به شما مى خورانيم و پاداش و سپاسى از شما نمى خواهيم.(9)

إِنَّا نَخَافُ مِن رَّبِّنَا يَوْمًا عَبُوسًا قَمْطَرِيرًا ﴿10﴾ / ما از پروردگارمان از روز عبوسى سخت هراسناكيم.(10)

فَوَقَاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذَلِكَ الْيَوْمِ وَلَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورًا ﴿11﴾ / پس خدا (هم) آنان را از آسيب آن روز نگاه داشت و شادابى و شادمانى به آنان ارزانى داشت.(11)

وَ جَزَاهُم بِمَا صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيرًا ﴿12﴾ / و به (پاس) آن كه صبر كردند. بهشت و پرنيان پاداششان داد.(12)

مُتَّكِئِينَ فِيهَا عَلَى الْأَرَائِكِ لَايَرَوْنَ فِيهَا شَمْسًا وَلَا زَمْهَرِيرًا ﴿13﴾ / در آن (بهشت) بر تخت ها(ى خويش) تكيه زنند. در آن جا نه آفتابى بينند و نه سرمايى.(13)

وَ دَانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلَالُهَا وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُهَا تَذْلِيلًا ﴿14﴾ / و سايه ها(ى درختان) به آنان نزديك است و ميوه هايش (براى چيدن) رام.(14)

وَ يُطَافُ عَلَيْهِم بِآنِيَةٍ مِّن فِضَّةٍ وَ أَكْوَابٍ كَانَتْ قَوَارِيرَا ﴿15﴾ / و ظروف سيمين و جام هاى بلورين پيرامون آنان گردانده مى شود.(15)

قَوَارِيرَ مِن فِضَّةٍ قَدَّرُوهَا تَقْدِيرًا ﴿16﴾ / جام هايى از سيم كه درست به اندازه (و با كمال ظرافت) آن ها را از كار درآورده اند.(16)

وَ يُسْقَوْنَ فِيهَا كَأْسًا كَانَ مِزَاجُهَا زَنجَبِيلًا ﴿17﴾ / و در آن جا از جامى كه آميزه زنجبيل دارد. به آنان مى نوشانند.(17)

عَيْنًا فِيهَا تُسَمَّى سَلْسَبِيلًا ﴿18﴾ / از چشمه اى در آن جا كه سلسبيل ناميده مى شود.(18)

وَ يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُّخَلَّدُونَ إِذَا رَأَيْتَهُمْ حَسِبْتَهُمْ لُؤْلُؤًا مَّنثُورًا ﴿19﴾ / و بر گرد آنان پسرانى جاودانى مى گردند چون آن ها را ببينى گويى كه مرواريدهايى پراكنده اند.(19)

وَ إِذَا رَأَيْتَ ثَمَّ رَأَيْتَ نَعِيمًا وَ مُلْكًا كَبِيرًا ﴿20﴾ / و چون بدانجا نگرى (سرزمينى از) نعمت و كشورى پهناور مى بينى.(20)

عَالِيَهُمْ ثِيَابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَسَاوِرَ مِن فِضَّةٍ وَ سَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا ﴿21﴾ / (بهشتيان را) جامه هاى ابريشمى سبز و ديباى ستبر در بر است و پيرايه آنان دستبندهاى سيمين است و پروردگارشان باده اى پاك به آنان مى نوشاند.(21)

إِنَّ هَذَا كَانَ لَكُمْ جَزَاء وَ كَانَ سَعْيُكُم مَّشْكُورًا ﴿22﴾ / اين (پاداش) براى شماست و كوشش شما مقبول افتاده است.(22)

إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ تَنزِيلًا ﴿23﴾ / در حقيقت ما قرآن را بر تو به تدريج فرو فرستاديم.(23)

فَاصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ وَلَا تُطِعْ مِنْهُمْ آثِمًا أَوْ كَفُورًا ﴿24﴾ / پس در برابر فرمان پروردگارت شكيبايى كن و از آنان گناهكار يا ناسپاسگزار را فرمان مبر.(24)

وَاذْكُرِ اسْمَ رَبِّكَ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا ﴿25﴾ / و نام پروردگارت را بامدادان و شامگاهان ياد كن.(25)

وَ مِنَ اللَّيْلِ فَاسْجُدْ لَهُ وَ سَبِّحْهُ لَيْلًا طَوِيلًا ﴿26﴾ / و بخشى از شب را در برابر او سجده كن و شب(هاى) دراز او را به پاكى بستاى.(26)

إِنَّ هَؤُلَاء يُحِبُّونَ الْعَاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ وَرَاءهُمْ يَوْمًا ثَقِيلًا ﴿27﴾ / اينان دنياى زودگذر را دوست دارند و روزى گرانبار را (به غفلت) پشت سر مى افكنند.(27)

نَحْنُ خَلَقْنَاهُمْ وَ شَدَدْنَا أَسْرَهُمْ وَ إِذَا شِئْنَا بَدَّلْنَا أَمْثَالَهُمْ تَبْدِيلًا ﴿28﴾ / ماييم كه آنان را آفريده و پيوند مفاصل آن ها را استوار كرده ايم و چون بخواهيم (آنان را) به نظايرشان تبديل مى كنيم.(28)

إِنَّ هَذِهِ تَذْكِرَةٌ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلًا ﴿29﴾ / اين (آيات) پندنامه اى است تا هر كه خواهد راهى به سوى پروردگار خود پيش گيرد.(29)

وَ مَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن يَشَاء اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ كَانَ عَلِيمًا حَكِيمًا ﴿30﴾ / و تا خدا نخواهد (شما) نخواهيد خواست. قطعا خدا داناى حكيم است.(30)

يُدْخِلُ مَن يَشَاء فِي رَحْمَتِهِ وَالظَّالِمِينَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا أَلِيمًا ﴿31﴾ / هر كه را خواهد به رحمت خويش درمى آورد و براى ظالمان عذابى پردرد آماده كرده است.(31)