فرش

فرش به معنای گستردنى و زيرانداز و دشت فراخ است و همچنین كشت كه برگهايش به سه برگ رسيده باشد ومركب سوارى است.

فرش در قرآن

ومن الأنعام حمولة وفرشاً: از چهارپايان وسيله نقليه و مركب سوارى شما قرار داديم.

گستردن. (والارض فرشناها فنعم الماهدون): زمين را گسترديم، كه ما نيكو آماده سازان باشيم.

فرش در روایات

از امام صادق (ع) رسيده كه حضرت سجاد (ع) فرشهاى رنگارنگ كه به عكس درخت منقوش بود در خانه داشت. ابوعباد گويد: حضرت رضا (ع) در تابستان بر روى حصير مى نشست و در زمستان بر روى گليم.

از امام صادق (ع) روايت شده كه يكى بر پيغمبر (ص) وارد شد ديد حضرت بر حصيرى خفته كه اثر چوبهاى آن در بدن مباركش ديده مى شد و بالشى به زير سر داشت كه اثر ليف آن در گونه هاى حضرت نمايان بود. آن مرد به زدودن گرد و خاك از رخسار پيغمبر پرداخت و در آن حال مى گفت: كسرى و قيصر بر حرير و ديبا بخسبند و تو بر اين حصير؟! حضرت فرمود: به خدا سوگند كه من نزد خدا از آنها بهتر و گرامى تر مى باشم، مرا به دنيا چكار؟! آدمى در اين جهان به مسافرى مى ماند كه به سايه درختى غنوده باشد وچون سايه برود وى نيز از آنجا كوچ كند.

منبع

• سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف.