تخلیه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} تخليه، يعنى پاك سازى باطن و روان از رذايل اخلاقی. پاك...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | * تخليه، يعنى پاكسازى باطن و روان از رذايل اخلاقی. | |
| − | تخليه، يعنى | + | * پاكسازى باطن و تصفيه روان از صفات رذیله و تطهير نفس از اَرجاس (پليدى ها) و اَدناس (ناپاكى ها)، تخلیه است. |
| + | * تخليه در برابر [[تحليه]] است؛ تخليه در مقام دفع و پيراستن است و نيز در مقام تبرّى، يعنى با رذايل اخلاقی ستيزكردن و آنها را از كانون وجود خود زدودن. | ||
| − | + | در اين باره كه حسنات و سيئات همديگر را از بين می برند، [[قرآن]] شريف صراحت كامل دارد و می فرمايد: {{متن قرآن|«اِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيئاتِ»}}؛<ref>[[سوره هود]](11)، آيه114.</ref> حسنات، سيئات را از بين مى برد. | |
| − | + | و ظاهر جمع محلّى به الف و لام افاده عموم مى كند و در جاى ديگر مى فرمايد: {{متن قرآن|«لاتُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالمَنِّ والاَذْى»}}؛<ref>[[سوره بقره]](2)، آيه264.</ref> صدقاتتان را با منّت گذارى و اذيت باطل نكنيد. | |
| − | در | + | در نتيجه، انسان اگر عمل خوبى انجام داد، بايد سعى كند تا با گناه آن را نابود نكند و اگر احياناً گناهى مرتكب شد، بايد اعمال خوبى انجام دهد تا آلودگى گناه را بشويد. |
| − | + | ==پانویس== | |
| − | + | {{پانویس}} | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | ==منابع== |
| + | * مختار امینیان، مبانی اخلاق اسلامی. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
[[رده:صفات پسندیده]] | [[رده:صفات پسندیده]] | ||
[[رده:اخلاق فردی]] | [[رده:اخلاق فردی]] | ||
نسخهٔ ۷ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۰۴:۱۶
- تخليه، يعنى پاكسازى باطن و روان از رذايل اخلاقی.
- پاكسازى باطن و تصفيه روان از صفات رذیله و تطهير نفس از اَرجاس (پليدى ها) و اَدناس (ناپاكى ها)، تخلیه است.
- تخليه در برابر تحليه است؛ تخليه در مقام دفع و پيراستن است و نيز در مقام تبرّى، يعنى با رذايل اخلاقی ستيزكردن و آنها را از كانون وجود خود زدودن.
در اين باره كه حسنات و سيئات همديگر را از بين می برند، قرآن شريف صراحت كامل دارد و می فرمايد: «اِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيئاتِ»؛[۱] حسنات، سيئات را از بين مى برد.
و ظاهر جمع محلّى به الف و لام افاده عموم مى كند و در جاى ديگر مى فرمايد: «لاتُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالمَنِّ والاَذْى»؛[۲] صدقاتتان را با منّت گذارى و اذيت باطل نكنيد.
در نتيجه، انسان اگر عمل خوبى انجام داد، بايد سعى كند تا با گناه آن را نابود نكند و اگر احياناً گناهى مرتكب شد، بايد اعمال خوبى انجام دهد تا آلودگى گناه را بشويد.
پانویس
منابع
- مختار امینیان، مبانی اخلاق اسلامی.
