هیبت: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{نیازمند ویرایش فنی}} هیبت در لغت هم به معنای ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
هیبت در لغت هم به معنای ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است. | هیبت در لغت هم به معنای ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است. | ||
| − | هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و | + | هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است. |
| − | هيبت از آداب باطنى [[نماز]] و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم است. | + | هيبت از آداب باطنى [[نماز]] و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم است. هر خوفى را هيبت نمى‌گويند بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود؛ هیبت نامیده می شود. |
| − | هر خوفى را هيبت نمى‌گويند بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود؛ هیبت نامیده می شود. | ||
| − | هيبت و خشيت از خداى تعالى در انبياء اولياء و علماى الهى | + | هيبت و خشيت از خداى تعالى در انبياء اولياء و علماى الهى بيشتر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از توحيد متفاوت است. |
| − | از | + | از سيدالساجدين عليه السلام روايت شده: هنگامى که براى نمازگزاران [[وضو]] مى‌گرفت، رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز خواندن مى‌ايستاد لرزش به اندامش مى افتد از علت اين حالت پرسيده شد. در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟ |
| − | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
* [http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ هیبت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 6 اسفند 92. | * [http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ هیبت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی]، بازیابی: 6 اسفند 92. | ||
| − | *فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه ی هیبت. | + | * فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه ی هیبت. |
| + | |||
[[رده:صفات پسندیده]] | [[رده:صفات پسندیده]] | ||
[[رده:اخلاق فردی]] | [[رده:اخلاق فردی]] | ||
[[رده:نماز]] | [[رده:نماز]] | ||
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۱۴، ساعت ۱۰:۳۲
هیبت در لغت هم به معنای ترس و هول، و هم به معنای شکوه و عظمت آمده است.
هيبت از خداى تعالى حالتى است که از شناختن قدرت خدا و حشمت و مهابت و نفوذ مشيت او و ناچيزبودن خود و در همه چيز نيازمند بودنش به خداى تعالى براى انسان پديد مى‌آيد و قهراً پيدايش مراتب و درجات آن هم بستگى به پيدايش مراتب معرفت مذکور است.
هيبت از آداب باطنى نماز و نوعی عبادت است و فراتر از تعظيم است. هر خوفى را هيبت نمى‌گويند بلکه خوفى است که به سبب بزرگداشت و عظمت و جلالت از کسى برای انسان حاصل مى‌شود؛ هیبت نامیده می شود.
هيبت و خشيت از خداى تعالى در انبياء اولياء و علماى الهى بيشتر از ديگران و در آن‌ها نيز بحسب مراتب شناخت آن‌ها نسبت به عظمت خداى تعالى و شناخت آن‌ها از توحيد متفاوت است.
از سيدالساجدين عليه السلام روايت شده: هنگامى که براى نمازگزاران وضو مى‌گرفت، رنگ مبارکش زرد مى‌شد و چون به نماز خواندن مى‌ايستاد لرزش به اندامش مى افتد از علت اين حالت پرسيده شد. در پاسخ فرمود: نمى‌دانيد که پيش روى چه کسى مى‌ايستم؟
منابع
- هیبت، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی، بازیابی: 6 اسفند 92.
- فرهنگ فارسی معین، ذیل واژه ی هیبت.
