عمرو بن قیس: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی ' {{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} {{نیازمند ویرایش فنی}} عمرو، به همراه ...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{الگو:منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | + | عمرو، به همراه پسرعموی خود در منزل بنی مقاتل به محضر [[امام حسین]] علیه السلام وارد شد. در ابتدا عموزاده اش به امام گفت: «این سیاهی که در محاسن شما می بینم از خضاب است یا موی شما بدین رنگ است؟». | |
| − | + | حضرت فرمود: «خضاب است، موی ما بنی هاشم زود سپید می شود... آیا برای یاری من آمده اید؟» | |
| − | + | عمرو بن قیس گفت: «عایله زیادی دارم، مال بسیاری از مردم نزد من است و نمی دانم کار به کجا می انجامد. خوش ندارم امانت مردم از بین برود!» پسرعمویش نیز همانند او پاسخ داد. | |
| − | |||
| − | + | امام فرمود: «فانطلقا فلاتسمعا لی واعیة، ولاتریا لی سوادا، فانه من سمع واعیتنا او رای سوادنا فلم یجبنا ولم یغثنا کان حقا علی الله عزوجل ان یکبه علی منخریه فی النار؛ پس از این جا بروید تا فریاد ما را نشنوید و ما را نبینید، همانا هر کس ندای ما را بشنود و یا ما را ببیند و پاسخ نگوید و به یاریمان نشتابد، سزاوار است که خداوند او را به بینی در آتش افکند».<ref>[[شیخ صدوق]]، ثواب الاعمال، ص308؛ رجال الکشی، [[شیخ طوسی]]، ص113؛ بحارالانوار، ج45، ص84؛ ابوعلی حائری، منتهی المقال، ج5، ص115-117 و موسوعه کلمات الامام الحسین علیه السلام، ص369.</ref> | |
| − | < | ||
| − | == منابع == | + | گردباد دنیاگرایی در پوشش فرینده عائله مندی و امانت داری مردم، ابن قیس و عموزاده او را در دام خود نهاد و آن دو را از همراهی با کاروان نور و راهیابی به [[بهشت]] جاودان بازداشت و در کویر نفس سرکش جای داد. «و ما الحیوة الدنیا الا متاع الغرور» <ref>[[سوره آل عمران]](3) آیه 185؛ [[سوره حدید]](57) آیه 20: زندگی دنیا جز متاع و مایه فریبکاری نیست.</ref> |
| − | * | + | |
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | * محمدباقر پورامینی، زیانکاران در حماسه کربلا، [http://www.hawzah.net/fa/Magazine/View/89/3387/15566 پایگاه اطلاع رسانی حوزه]، بازیابی: 2 آذرماه 1392. | ||
[[رده: زیانکاران در حماسه کربلا]] | [[رده: زیانکاران در حماسه کربلا]] | ||
نسخهٔ ۱۵ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۲۳
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
عمرو، به همراه پسرعموی خود در منزل بنی مقاتل به محضر امام حسین علیه السلام وارد شد. در ابتدا عموزاده اش به امام گفت: «این سیاهی که در محاسن شما می بینم از خضاب است یا موی شما بدین رنگ است؟».
حضرت فرمود: «خضاب است، موی ما بنی هاشم زود سپید می شود... آیا برای یاری من آمده اید؟»
عمرو بن قیس گفت: «عایله زیادی دارم، مال بسیاری از مردم نزد من است و نمی دانم کار به کجا می انجامد. خوش ندارم امانت مردم از بین برود!» پسرعمویش نیز همانند او پاسخ داد.
امام فرمود: «فانطلقا فلاتسمعا لی واعیة، ولاتریا لی سوادا، فانه من سمع واعیتنا او رای سوادنا فلم یجبنا ولم یغثنا کان حقا علی الله عزوجل ان یکبه علی منخریه فی النار؛ پس از این جا بروید تا فریاد ما را نشنوید و ما را نبینید، همانا هر کس ندای ما را بشنود و یا ما را ببیند و پاسخ نگوید و به یاریمان نشتابد، سزاوار است که خداوند او را به بینی در آتش افکند».[۱]
گردباد دنیاگرایی در پوشش فرینده عائله مندی و امانت داری مردم، ابن قیس و عموزاده او را در دام خود نهاد و آن دو را از همراهی با کاروان نور و راهیابی به بهشت جاودان بازداشت و در کویر نفس سرکش جای داد. «و ما الحیوة الدنیا الا متاع الغرور» [۲]
پانویس
منابع
- محمدباقر پورامینی، زیانکاران در حماسه کربلا، پایگاه اطلاع رسانی حوزه، بازیابی: 2 آذرماه 1392.
