شعبة بن عمرو: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|فرهنگ قرآن}} {{الگو:نیازمند ویرایش فنی}} شعبة بن عمرو، از ي...' ایجاد کرد)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
{{الگو:نیازمند ویرایش فنی}}
 
شعبة بن عمرو، از يهوديان [[مدينه]] است. به نقل ضحاك، آيه 121 بقره(2) درباره آن دسته از يهود، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد كه به دين اسلام گرويدند.<ref> مجمع البيان، ج 1 - 2، ص 374. </ref> نزول آيه 208 بقره نيز درباره وى و برخى يهوديان تازه مسلمان دانسته شده كه از پيامبر(صلى الله عليه وآله) خواستار عمل به برخى دستورات تورات، چون گراميداشت روز شنبه شدند. با نزول آيه، آنان از دنباله روى شيطان نهى شدند.<ref> جامع البيان، ج 2، جزء 2، ص 442. </ref>
 
  
== پانویس ==
+
شعبة بن عمرو، از يهوديان [[مدينه]] است. به نقل ضحاك، آيه 121 [[سوره بقره]](2) درباره آن دسته از يهود، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد كه به دين اسلام گرويدند.<ref>مجمع البيان، ج 1 - 2، ص 374.</ref>
  
 +
نزول آيه 208 [[سوره بقره]] نيز درباره وى و برخى يهوديان تازه مسلمان دانسته شده كه از پيامبر صلى الله عليه و آله خواستار عمل به برخى دستورات [[تورات]]، چون گراميداشت روز شنبه شدند. با نزول آيه آنان از دنباله روى شيطان نهى شدند.<ref>جامع البيان، ج 2، جزء 2، ص 442.</ref>
 +
 +
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
  
== منابع ==
+
==منابع==
فرهنگ قرآن، جلد 17، صفحه 270 .
+
* فرهنگ قرآن، جلد 17، صفحه 270.
 +
 
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]

نسخهٔ ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۸:۱۰

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


شعبة بن عمرو، از يهوديان مدينه است. به نقل ضحاك، آيه 121 سوره بقره(2) درباره آن دسته از يهود، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد كه به دين اسلام گرويدند.[۱]

نزول آيه 208 سوره بقره نيز درباره وى و برخى يهوديان تازه مسلمان دانسته شده كه از پيامبر صلى الله عليه و آله خواستار عمل به برخى دستورات تورات، چون گراميداشت روز شنبه شدند. با نزول آيه آنان از دنباله روى شيطان نهى شدند.[۲]

پانویس

  1. مجمع البيان، ج 1 - 2، ص 374.
  2. جامع البيان، ج 2، جزء 2، ص 442.


منابع

  • فرهنگ قرآن، جلد 17، صفحه 270.