ابن ابی الثلج (محمد بن احمد): تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) جز (ابن ابی الثلج را به ابن ابی الثلج (محمد بن احمد) منتقل کرد) |
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (تعیین رده) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نیازمند ویرایش فنی}} | {{نیازمند ویرایش فنی}} | ||
| + | {{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]}} | ||
{{شناسنامه شخصیت ها | {{شناسنامه شخصیت ها | ||
|نام= ابوبكر محمد بن احمد بن محمد بن عبدالله بن اسماعيل | |نام= ابوبكر محمد بن احمد بن محمد بن عبدالله بن اسماعيل | ||
| سطر ۳۳: | سطر ۳۴: | ||
*[http://www.cgie.org.ir/shavad.asp?id=123&avaid=787 دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، مدخل "ابن ابی الثلج" از احمد پاكتچى.](9 مهرماه 1391) | *[http://www.cgie.org.ir/shavad.asp?id=123&avaid=787 دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، مدخل "ابن ابی الثلج" از احمد پاكتچى.](9 مهرماه 1391) | ||
| + | |||
| + | [[رده:علمای قرن سوم]] | ||
| + | [[رده:علمای قرن چهارم]] | ||
نسخهٔ ۴ دسامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۱۳
ابوبكر محمد بن احمد بن محمد بن عبدالله بن اسماعيل، كاتب بغدادي (238-322ق/852 -934م). نوادة ابن ابى الثلج محمد بن عبدالله است و سبب اشتهار وي به كاتب معلوم نيست. او بر مذهب اماميه بود. ابن نديم (ص 289) او را «خاصى عامى» معرفى كرده و افزوده است كه تشيع او بر تسنن غالب است. در عين حال او را در شمار فقهاي اصحاب حديث (از اهل سنت) دانسته است. درجاي ديگر (ص 292) وي را پيرو مكتب فقهى محمد بن جرير طبري و از اصحاب او شمرده است، اما طوسى ( رجال، 502) به صراحت، و نجاشى (ص 381) تلويحاً او را امامى دانسته‌اند. كتاب تاريخ الائمة وي نيز دلالت تام بر اين معنى دارد. به هر حال با توجه به مشايخ و آثار ابن ابى الثلج، وي در معارف اهل سنت و تشيع هر دو مطلع بود و در عين اعتقاد به مبانى تشيع و تأليف آثاري در اثبات اين مذهب به حديث و فقه اخباري اهل سنت نيز علاقه‌مند بود و در اين باب به تحصيل و تأليف پرداخت. اين مسأله با عنايت به وضع شيعه در بغداد آن روزگار كاملاً موجه است. با توجه بدانچه گفته شد، ابن ابى الثلج را مى‌توان از پيشگامان مكتب شيعى اخباري بغداد به شمار آورد. وي در نوجوانى روزگار امامت هادي (ع) (220-254ق/835 - 868م) و امام حسن عسكري (ع) (254-260ق/ 868 -874م) را درك كرده است. ابن ابى الثلج كثير الحديث بوده (ابن نديم، 289؛ نجاشى، 381) و شاگردش يوسف قوّاس (خطيب، تاريخ، 1/338) و نيز نجاشى (همانجا) او را توثيق كرده‌اند.
تحصیلات
از ميان مشايخ وي مى‌توان از نيايش، محمد بن عبدالله، ابوزيد عمر ابن شبة، قاسم بن محمد مروزي و ابوعبدالله جعفر بن محمد حسنى نام برد. وي از محمد بن همام اسكافى نيز بهره‌هايى گرفته است. راويان و شاگردان بنام وي اينانند: قاضى ابوالفرج معافى بن زكريا، ابوالحسن دارقطنى، ابوحفص بن شاهين، ابوبكر دوري و ابوالمفضل شيبانى.
تالیفات
نجاشى كتابى به نام تاريخ الائمة به وي نسبت مى‌دهد. اين كتاب در مجموعه‌اي با عنوان مجموعه نفيسه در قم، 1396 ق به چاپ رسيده است، سند روايت آن در اجازات به تصريح آيت‌الله مرعشى در مقدمة همين مجموعه سندي متصل است. اين آثار نيز منسوب به اوست:
- مانزل من القرآن فى اميرالمؤمنين علیه السلام يا التنزيل فى اميرالمؤمنين علیه السلام.
- البشري والزلفى فى فضائل الشيعة يا البشري والزلفى و صفة الشيعة و فضلهم.
- اخبار النساء الممدوحات.
- اخبار فاطمة والحسن والحسين.
- من قال بالتفضيل من الصحابة و غيرهم.
- اسماء اميرالمؤمنين علیه السلام فى كتاب‌الله.
- السنن والاداب على مذاهب العامّة
- فضائل الصحابة
- الاختيار من
- تفسير.
منابع
